Bolidem na podium

Kubica Robert

6 stycznia 2009

Jego fani nie mają wątpliwości, że ich idol już jest najlepszym kierowcą Formuły 1

Ma pewną rękę, chłodną głowę, jest szybki, solidny, regularny, agresywny. Nie robi na torze głupich błędów i trzyma emocje na uwięzi, pędząc ponad 300 km/h. Inżynierowie teamu BMW-Sauber nie mogą się go nachwalić – Polak rozumie się z nimi w pół słowa, a jego wkład w ulepszanie bolidu jest nie do przecenienia.

Są tacy, którzy uważają, że gdyby 24-letni Kubica mógł ścigać się w Ferrari albo McLarenie, konkurentom pozostałaby tylko walka o drugie miejsce. Opinie fachowców nie idą tak daleko, ale każdy przyzna, że postęp, jakiego dokonał Polak, jest imponujący. W 2006 r. był kierowcą testowym, w 2008 r. przegrał trzecie miejsce o włos.

Plastikowe butelki

Na kierowcę rajdowego wykierował Roberta jego ojciec Artur Kubica. Najpierw w przydomowym ogródku zorganizował kilkuletniemu synowi prowizoryczny tor, na którym pachołkami były plastikowe butelki wypełnione piaskiem, a mały Robert pokonywał slalom w miniaturce Jeepa o mocy dwóch koni mechanicznych. Potem przyszła pora na gokarty. Gdy Robert miał 13 lat i sześć tytułów mistrza Polski w kategoriach kadetów i juniorów, rodzice wysłali go do Włoch. Tam jego talent dostrzegł jeden z producentów gokartów i zaproponował Polakowi starty w zespole fabrycznym. Dopiero wtedy Kubica senior przestał być jedynym sponsorem kariery syna. Nowi dobroczyńcy Polaka nie wyrzucali pieniędzy w błoto – w 1998 r. Robert jako pierwszy od 40 lat kierowca spoza Włoch zdobył kartingowe mistrzostwo tego kraju.

W wieku szesnastu lat wreszcie mógł przesiąść się do samochodów.

Marcin Piątek

W swojej pierwszej poważnej pracy – sportowej redakcji „Rzeczpospolitej” – usłyszał, że brak dyplomu z dziennikarstwa nie przeszkadza w jego uprawianiu, a nawet pozornie zgrany temat ma w sobie potencjał pod jednym warunkiem: nie mielić mielonego.

W „Polityce” od końca 2008 r., a stały związek zawdzięcza Justynie Kowalczyk. Było tak: została w Libercu podwójną mistrzynią świata w biegach narciarskich, w poniedziałkowe przedpołudnie zadzwonił telefon z mitycznego redakcyjnego IV piętra z sugestią, że Justyna świetnie wyglądałaby na okładce, tylko trzeba pod nią co nieco napisać. Termin: sześć godzin. Zamówienie zostało przyjęte, czego następstwem był paraliż twórczy, na szczęście przejściowy. Okładka poszła, etat przyszedł.

W ostatnich latach autorsko aktywny w sportowym rewirze raczej okazjonalnie, stara się teraz nie mielić głównie w dziale rynkowym oraz korzystając z gościnności szefostwa działu społecznego i kulturalnego. Na nadmiar zebranego materiału oraz syntezę przekazu dobrze robi mu thrash metal, ze szczególnym uwzględnieniem królowej gatunku, która, jak wiadomo, jest tylko jedna.