Podwórza przy ul. Traugutta 17 krakowskiej dzielnicy Pogórze nie widać od ulicy. Dziurawe okno mieszkania na parterze oblepiają koty. Na tapczanie, w lepkiej od brudu piżamie, leży pan Gienio, Eugeniusz Fraś. Obok na taborecie buja się pani Bronia, Bronisława Nęcek, przesypiając dzień. On mówi do niej babka, bo pani Bronia ma lat 84, ona do niego dziadek, gdyż stuknęło panu Gienkowi lat 80. Jak inaczej zwracać się do ni to swojego, bo ani to mąż z żoną, ni obcego, bo 20 lat minęło, odkąd skrzyżowały się losy Gienka i Broni pod jednym adresem.
20 lat temu pan Gienio jeszcze był kimś, posiadając dwuizbową chałupę z drewna po ojcach we wsi Zbydniowice, gmina Świątniki Górne. Zgadał się z sąsiadką, która znała sąsiadkę, która znała Bronisławę Nęcek, rozwódkę, co nie miała szczęścia, bo rozstawszy się z mężem, nadużywającym górnikiem, straciła komunalne mieszkanie, kiedy ten stracił pracę. Pana Gienka zdrowie opuściło na skutek wypadku przy budowie Nowej Huty, więc żeby dorobić, wziął panią Bronię na kwaterę, meldując ją pod swoim adresem.
I żyli sobie pan Gienek z panią Bronią, wówczas sprzątającą w krakowskim MPK, w dwóch izbach na dwóch tapczanach. Aż pewnego dnia w dom trzepnął piorun, chałupa spłonęła w kwadrans, a pan Gienek z panią Bronią zostali przekwaterowani, jak stali, do lokalu zastępczego w postaci 10-metrowej izby z jednym tapczanem. Zameldowani byli razem, więc zgadzało się w papierowej statystyce.
Ziemia i niebo
Powietrze jest lepkie, śmierdzi moczem i starością. Jak pan Gienio nie drzemie, obserwuje sześć kotów. Latem przez dziurę w okiennej szybie do domu weszła kotka i okociła się u Gienka pod łóżkiem. Jak było dać na bezdomność te kocięta? Więc każdy ma swoje imię: Cycuś, Puszczyk, Buruś, Piegus.