Gdy jesienią 2001 r. Amerykanie szli w afgańskie góry, by dopaść Osamę ibn Ladena i sprzymierzonych z nim talibów, poza Afganistanem mało kto słyszał o czterdziestokilkulatku z Kandaharu, Hamidzie Karzaju. Za to już parę miesięcy później, po udanej ofensywie antytalibskiej, Karzaja z jego nieodłączną karakułową furażerką i kipiącą kolorami uzbecką peleryną narzuconą na ciemny, doskonale skrojony garnitur rozpoznawali widzowie telewizyjnych wiadomości na całym świecie. Choć na początku rządów jego faktyczna władza nie wykraczała poza rogatki Kabulu, w wielu zachodnich stolicach otwarto mu spory kredyt zaufania. Cieszył się wszak opinią polityka, któremu może się wreszcie powieść misja zjednoczenia i uspokojenia Afganistanu po dwóch dekadach wojen.
Jego czar przekroczył progi politycznych gabinetów. Włoscy krawcy zachwycali się oryginalnym stylem eleganta, widząc w nim inspirację przy szyciu kolekcji na następne sezony. Z rąk królowej Elżbiety II odebrał honorowe brytyjskie szlachectwo, ba, wymieniano go nawet jako całkiem poważnego faworyta do pokojowej Nagrody Nobla. Brylował na salonach Ameryki, Europy i Azji, wszędzie fetowany, z sukcesami zbierał datki na odbudowę zniszczonego kraju. Oczywiście nie wziął się znikąd, w Afganistanie anonimowy przybłęda nie miałby szans na objęcie nawet skrawka władzy w najlichszej wsi.
Pasztuńskie korzenie
Karzaj jest pasztuńskim arystokratą, przedstawicielem najliczniejszej afgańskiej grupy etnicznej tradycyjnie dominującej w życiu politycznym kraju. Pasztuńskie korzenie ma większość talibów, Pasztunami byli królowie i wodzowie, przy czym wielu z nich wywodziło się z półmilionowego plemienia Popalzajów, na czele którego stoi świetnie ustosunkowana rodzina Karzajów.