Miliony Turków zasiadło 24 kwietnia przed telewizorami, by zobaczyć, czy prezydent Stanów Zjednoczonych opisując wydarzenia z 1915 r. nazwie je ludobójstwem. Jednak Obama, choć określił tragedię Ormian mianem „jednej z największych okropności” XX w., słowa „ludobójstwo” nie użył. Waszyngton nie mógł pozwolić sobie na to, by rozjuszyć sojusznika, który odgrywa coraz większą rolę na Bliskim Wschodzie, z Irakiem na czele, i który ma prawie 1800 żołnierzy w Afganistanie.
Gdy na początku marca komisja spraw zagranicznych amerykańskiej Izby Reprezentantów przegłosowała (jednym głosem) rezolucję określającą masakrę około 1,5 mln Ormian, „opracowaną i przeprowadzoną przez imperium osmańskie w latach 1915–1923”, mianem ludobójstwa, jeszcze tego samego dnia Ankara odwołała z Waszyngtonu swojego ambasadora. Rząd Erdogana zaczął się domagać od Białego Domu gwarancji, że ten nie dopuści do głosowania nad rezolucją przez całą Izbę. W przeciwnym wypadku, zaczęli insynuować politycy partii rządzącej, Turcja może ograniczyć jej współpracę z koalicją w Afganistanie i zamknąć Amerykanom dostęp do swojej bazy lotniczej w Incirlik na południu kraju (co niewątpliwie utrudniłoby przyszłoroczne wycofanie wojsk USA z Iraku). A turecki premier Recep Tayyip Erdogan zagroził, że gotów jest wydalić z Turcji wszystkich Ormian, którzy przebywają tam nielegalnie. „W naszym kraju mieszka 170 tys. Ormian – powiedział. – Tylko 70 tys. z nich to obywatele tureccy, ale tolerujemy pozostałe 100 tys. A wcale nie jestem zobowiązany ich tu trzymać”.
Wypowiedź Erdogana to ostatni rozdział długoletniej polityki, zgodnie z którą należało, czasami groźbami, przekonać zagraniczne rządy i parlamenty do nieuznawania ludobójstwa Ormian.