Cześć. Nazywam się Stephen Hawking. Jestem fizykiem, kosmologiem i po trosze marzycielem. Choć nie mogę się poruszać, a do mówienia potrzebuję komputera, nie ogranicza to swobody mojego umysłu. Korzystam z tej swobody badając Wszechświat i stawiając wielkie pytania, tak jak: czy podróże w czasie są możliwe? Czy możemy otworzyć bramę do przeszłości albo znaleźć skrót prowadzący w przyszłość? Czy kiedykolwiek będziemy w stanie wykorzystać prawa natury, by zapanować nad czasem?
Podróże w czasie niegdyś uważano za naukową herezję. Dawniej unikałem mówienia o nich z obawy, że zostanę uznany za pomyleńca. Dziś już nie jestem taki ostrożny. Powiem więcej: jestem taki, jak ludzie, którzy zbudowali Stonehenge – mam obsesję na punkcie czasu. Jeśli miałbym wehikuł czasu, odwiedziłbym Marilyn Monroe albo wpadłbym do Galileusza w chwili, gdy kierował swój teleskop w niebo. Może nawet wybrałbym się na koniec Wszechświata, żeby się dowiedzieć jak ta cała nasza kosmiczna historia się skończy.
Żeby zrozumieć jak mogłoby to być możliwe, musimy patrzeć na czas tak, jak to robią fizycy – jako na czwarty wymiar. To wcale nie takie trudne, jak by się mogło wydawać. Każde dziecko (jeśli uważało w szkole) wie, że wszystkie obiekty fizyczne, nawet ja na moim wózku, istnieją w trzech wymiarach, Wszystko ma szerokość, wysokość i długość.
Ale istnieje też inny rodzaj długości – rozciągłość w czasie. Podczas gdy człowiek może żyć jakieś 80 lat, głazy Stonehenge, na przykład, stoją już od tysięcy lat. A Układ Słoneczny będzie trwał przez miliardy lat. Wszystko ma swoją rozciągłość tak w czasie, jaki w przestrzeni. Podróżowanie w czasie oznacza podróżowanie poprzez czwarty wymiar.
Żeby zrozumieć co to oznacza, wyobraźmy sobie, że odbywamy zwykłą, codzienną przejażdżkę samochodem.