Standardowy model ludzkiego mózgu jest najpierw żeński. Dopiero w ósmym tygodniu ciąży w przypadku zarodków z męską parą chromosomów XY pewien gen wysyła polecenie wykształcenia jąder. Małe narządy płciowe zaczynają wydzielanie hormonu płciowego – testosteronu. Razem z innymi hormonami płciowymi kieruje on organizacją oraz połączeniami w rozwijającym się mózgu, jak również wpływa na strukturę i gęstość neuronów w różnych jego obszarach. Bez tej dawki testosteronu płód pozostaje dziewczynką, a mózg staje się żeński.
Oznacza to w pierwszym rzędzie, że objętość mózgu kobiet jest przeciętnie o 9 proc. mniejsza od mózgu mężczyzn. Liczbą komórek nerwowych się jednak nie różnią – u kobiet zagęszczenie komórek nerwowych jest po prostu większe.
Wydaje się więc, że mężczyzna i kobieta są zdolni do porównywalnych czynności umysłowych – i do tego momentu natura jest politycznie poprawna. Dopiero bliższe spojrzenie pokazuje, że w szczegółach postąpiła ona tendencyjnie.
Zespół Jill Goldstein z Harvardu odkrył, że części kory przedczołowej, odpowiedzialne za skomplikowane zadania umysłowe, są u kobiet większe. U mężczyzn z kolei stwierdzono powiększenie obszarów w płacie skroniowym odpowiedzialnych za wyobraźnię przestrzenną.
Inne badania potwierdzają obiegowe stereotypy na temat płci, np. kobiety mają większy hipokamp, uczestniczący w powiązaniu uczuć i wspomnień. Oprócz tego żeński ośrodek mowy i słuchu w korze skroniowej wykazuje o około 11 proc. większą gęstość neuronów. Ale czy to z tego powodu kobiety uzyskują przeciętnie lepsze wyniki z testów językowych? I czy to, że części podwzgórza – obszaru mózgu sterującego zachowaniami seksualnymi – są u mężczyzn dwukrotnie większe, pasuje do stereotypu, że mężczyźni „myślą tylko o jednym”?