Mówiąc o II wojnie światowej, pisarz powiedział bowiem :
„Wyrazem całego tego obłędu i zbrodni był nie tylko Holocaust, i nie zakończyły się one wraz z końcem wojny. Z ośmiu milionów niemieckich żołnierzy, jakich Rosjanie wzięli do niewoli, przeżyły może dwa miliony – cała reszta została zlikwidowana. (…) Holocaust nie był jedyną zbrodnią”.
Ten fragment wywiadu, udzielonego przez niemieckiego noblistę izraelskiemu historykowi Tomowi Segevowi, wywołała w Niemczech poruszenie. Zarzucano, że pisarz użala się głównie nad losem Niemców, a wymieniając „symboliczną liczbę” 6 milionów niemieckich ofiar – próbuje zrelatywizować Holocaust.
Wybitny historyk Peter Jahn w Süddeutsche Zeitung uznał, że noblista wraca do sposobu myślenia z lat pięćdziesiątych, gdy każdy przeciwnik Hitlera uchodził jeszcze w Niemczech za zdrajcę. Stwierdził, że wypowiedź Grassa – zrównująca liczbę ofiar Holocaustu ze wyssana z palca liczbą ofiar wśród niemieckich jeńców - wymaga wyjaśnień. Przedstawił fakty historyczne: W czasie wojny, a zwłaszcza po klęsce Trzeciej Rzeszy, do radzieckiej niewoli dostało się ponad 3 miliony jeńców. Większość zwolniono w latach 1947-49. Ich pracę Moskwa traktowała jako element reparacji za olbrzymie straty wojenne. Według różnych danych 700 000 – 1,1 mln jeńców nie przeżyło obozów, padając przede wszystkim ofiarą ciężkich warunków i głodu w obozach –ze wspomnień jeńców jednak, jak stwierdził Jahn, wynikało, że okolicznej ludności też nie wiodło się lepiej.
U Grassa pomiędzy ludobójstwem Żydów a cierpieniem Niemców nie ma nic więcej – pisze Jahn. Nie ma wojny na wyniszczenie, setek wiosek puszczonych z dymem wraz z ich mieszkańcami, ludności Leningradu skazanej na śmierć głodową (zmarło co najmniej 800 000 mieszkańców). Nie ma mowy o rosyjskich jeńcach, chociaż z 5,7 mln zmarły 3 miliony – z tego ponad 100 000 rozstrzelano, reszta zaś zmarla z głodu, choć nie brakło jeszcze pożywienia – uznano ich jednak za „zbędne gęby do wykarmienia” albo za „słowiańskich podludzi”, O tym wszystkim u nie ma u Grassa ani słowa, chociaż dopiero te doświadczenia, będące udziałem rosyjskich zołnierzy, pozwalają zrozumieć straszne przeżycia ludności niemieckiej w roku 1945.
Aby uzyskać od noblisty ten wywiad z okazji wydania w Izraelu hebrajskiego tłumaczenia jego ksiazki „Przy obieraniu cebuli”, do Niemiec przyjechał znany izraelski historyk Tom Segev. Gdy wybuchła wrzawa, Segev przepraszał, że nie zauważył i nie skorygował pomyłki rozmówcy. Brał jednak sędziwego pisarza w obronę. Zapewniał, że feralna wypowiedź padła „w gorączce starcia” i że podenerwowany Grass – rzucając błędne liczby - absolutnie nie chciał stawiać znaku równości między niemieckimi a żydowskimi ofiarami i relatywizować Holocaustu. (Wcześniej Segev pytał Grassa o jego niedawno ujawnioną służbę w SS i próbował skłonić go do przyznania, że zbytnio skupia się na cierpieniach Niemców, a za mało uwagi poświęca zbrodni Holocaustu).
Nie zakończyło to polemik w RFN. W jaki sposób Günter Grass wyczarował z kapelusza 6 milionów powojennych niemieckich ofiar?– dziwiła się Tageszeitung. Autor tygodnika Die Zeit uznał nawet, że lepiej byłoby, gdyby tak elokwentny zazwyczaj pisarz czasem – we własnym interesie - trzymał język za zębami. A skąd pomysł, że powieściopisarze muszą mieć w sprawach politycznych coś ważnego do powiedzenia? - pokpiwał komentator Spiegla. Nie brakło komentarzy, że gdyby Grass wczesniej przyznal się do swej sluzby w SS, raczej nie miałby szans na Nobla. Zarazem przypominano jednak: A przecież to on mówił dawniej o niemieckich zbrodniach, wtedy, gdy jeszcze wszyscy inni milczeli…