Miejsce, w którym się znalazłem, to pilnie strzeżony sekret: jestem gdzieś w górach Santa Cruz, kilka kilometrów od niewielkiego, kalifornijskiego miasteczka Woodside. Mieszka tu ze swym przyjacielem pewna celebrytka. Tak bardzo cenią sobie prywatność, że poproszono mnie o zachowanie absolutnej ciszy, kiedy wąską ścieżką wijącą się między potężnymi sekwojami zmierzam w kierunku niewielkiego baraku.
W wejściu muszę założyć maskę chirurgiczną zakrywającą usta i nos oraz parę lateksowych rękawiczek. Chodzi o to, by nie przynieść tu zarazków. Następnie moja przewodniczka Lorraine każe mi iść kolejną ścieżką do innego budynku. Ma on małą drewnianą werandę, na której stoją plastikowe krzesła. Siadam na jednym z nich i przez drzwi, w których rozciągnięto metalową siatkę, zaglądam do wnętrza. Oto ona: Koko. Ponad 130-kilogramowa gorylica nizinna siedzi tam, pokazując imponujący garnitur zębów.
Pomost między gatunkami
Uprzedzono mnie wcześniej, żebym na początku nie starał się nawiązać z nią kontaktu wzrokowego, bo zwierzę może uznać to za zagrożenie. Patrzę więc w ziemię, ale i tak nie mogę się powstrzymać od rzucania ukradkowych spojrzeń.
Koko nauczyła się języka migowego, kiedy miała około roku. Teraz, w wieku 40 lat, zna blisko tysiąc migów i rozumie około dwóch tysięcy słów w mówionym angielskim. Projekt Koko prowadzony przez naukowców z Gorilla Foundation to trwający najdłużej na świecie program badawczy, którego przedmiotem jest komunikacja między gatunkami.
Migam: Hello – wygląda to jak salutowanie marynarza. Koko wydaje długie, gardłowe warczenie.