Między Węgrami i Unią doszło znowu do pyskówki. Premier Viktor Orbán – reagując na unijne żądania zmiany niedawno uchwalonych węgierskich ustaw – powiedział, że Węgry nie będą kolonią i porównał unijne urzędy do sowieckiego aparatu władzy. Grecy uważają unijną kontrolę swego budżetu za upokarzające łamanie praw narodowych. Przeciw ograniczaniu polskiej suwerenności (tym razem przez unijny pakt fiskalny) protestuje Jarosław Kaczyński. Jak można – pyta prezes PiS – „zrzec się suwerenności na rzecz nowych, niedemokratycznych instytucji międzynarodowych, które będą rościły sobie prawa do ustalania budżetu państwa, a więc wysokości podatków, płac i emerytur?”.
Sztandar suwerenności podnoszą ludzie z różnych grup. W dobie kryzysu, gdy naturalnym odruchem jest szukanie schronienia we własnych granicach, retoryka suwerenności staje się szczególnie popularna. Jaki ma dzisiaj sens?
Co oznacza suwerenność w XXI w.? W poszukiwaniu odpowiedzi warto cofnąć się o ponad 200 lat do Ameryki. Sam Benjamin Franklin, jeden z Ojców Stanów Zjednoczonych Ameryki, pisał w liście do Francji o projekcie konstytucji USA: „Jeśli się nam powiedzie, nie widzę powodu, dlaczego wy (Europejczycy) nie mielibyście spróbować utworzenia federacji wszystkich rozmaitych państw i królestw”. Franklin nie był pewien powodzenia, gdyż federaliści ścierali się z obrońcami suwerenności poszczególnych stanów czy raczej państw – zwróćmy uwagę, że state to po angielsku „państwo”.
Teksańczycy do dziś kolportują mylną informację, że ich Republika Teksasu była jedynym stanem, który przystąpił do Stanów Zjednoczonych jako suwerenne państwo. Właściwie wszystkie z Trzynastu Kolonii były niepodległe i suwerenne, zanim utworzyły federację w 1788 r.