Grecja wciąż płonie. Może nie tak, jak rok czy dwa lata temu, ale ciągle dymi i grozi wybuchem. Nowego, skrajnie prawicowego ministra zdrowia, który postanowił odwiedzić jeden ze szpitali w Atenach, musieli ratować antyterroryści, bo na jego widok lekarze i pacjenci się wściekli. Żeby niemiecki minister finansów mógł spotkać się z greckim rządem, w stolicy wprowadzono faktyczny stan wyjątkowy, a w okolicach odwiedzanych przez gościa zamknięto stacje metra i zlikwidowano przystanki tramwajowe. Kolejnych uchwalonych w parlamencie cięć nie poparła nawet część posłów rządzącej koalicji. Ale tysiące pracowników publicznych znów pójdą na bruk. Bez szans na znalezienie nowego zajęcia. Bo sektor prywatny zwija się krok w krok za publicznym.
Pieniądze wyparowały
Nikt już nawet nie ma odwagi powtarzać zwalnianym, żeby zakładali własne małe biznesy. Bo małe biznesy też padają jak muchy. Każdy chce coś sprzedawać i nikt nie chce kupować. A jak potrzebuje i chce, to nie ma za co. Bo pieniądze z Grecji wyparowały.
Grecy, którzy są najbardziej pracowitym narodem Europy, wciąż coś wytwarzają albo oferują. Ale bezskutecznie. W małej Grecji miesiąc po miesiącu odtwarza się scenariusz, który 80 lat temu krach giełdowy na Wall Street zamienił w trwający dekadę amerykański i potem globalny kryzys gospodarczy, społeczny, polityczny, wreszcie międzynarodowy. Od kiedy Grecy stosują "plan ratunkowy" wymuszony przerz wspólnotę międzynarodową, PKB Grecji spadł o 21 proc. a bezrobocie skoczyło do 27 proc. To nie jest kryzys. To jest katastrofa. Katastrofa, której miało nie być. Według aplikujących terapię ekonomistów organizacji międzynarodowych PKB miał spaść o 3,5 proc.