Najważniejsza decyzja dotyczy wyboru nowego szefa Komisji Europejskiej. Faworytem jest b. premier Luksemburga Jean-Claude Juncker, spitzenkadidat chadeckiej Europejskiej Partii Ludowej, która wygrała majowe wybory do Parlamentu Europejskiego. Po raz pierwszy w historii to wyborcy w całej Europie współdecydowaliby w sprawie nominacji szefa Komisji. Dotychczas wynikała ona z zakulisowych i skomplikowanych negocjacji unijnych przywódców.
Obsada najwyższych unijnych stanowisk to układanka, której wynik musi zadowolić wszystkich – duże i małe kraje, północ i południe, lewicę i prawicę, stare i nowe państwa członkowskie. Istotny jest też balans płci.
Sytuacja nie jest jasna. Juncker ma poparcie wszystkich stolic unijnych, choć żadna nie jest zachwycona jego kandydaturą. Ostro sprzeciwia się tylko Londyn. Premier Wielkiej Brytanii David Cameron stawia sprawę na ostrzu noża – nie chce się zgodzić na Luksemburczyka i żąda głosowania w tej sprawie.
Cameronowi nie chodzi o samego Junckera, ale o precedens – nie chce, by prawo do nominacji szefa Komisji wymknęło się stolicom z rąk. Z kolei Parlament Europejski zapowiedział, że nie zatwierdzi innego kandydata niż Luksemburczyk.
W razie dużej awantury możliwe jest odłożenie nominacji. Kolejny szczyt jest planowany na połowę lipca, wtedy też zapadną pozostałe ważne decyzje personalne, m.in.: kto będzie następcą Hermana van Rompuya na stanowisku przewodniczącego Rady Europejskiej i Catherine Ashton – unijnej szefowej dyplomacji.
W grze o to ostatnie stanowisko pozostaje Radosław Sikorski, choć wielu jest innych silnych kandydatów, wśród nich szefowie MSZ Szwecji – Carl Bildt, Słowacji – Miroslav Lajčák, Włoch – Federica Mogherini i Danii – Frans Timmermans, oraz komisarze UE: Czech Štefan Füle i Bułgarka Kristalina Georgieva.