Malezja też ma swoje afery polityczne. By uchwycić nastrój obecnej, trzeba przypomnieć, że od uzyskania niepodległości od Wielkiej Brytanii w 1957 r. krajem rządzi jedna partia, która wystawiła tylko sześciu premierów. Wszyscy byli ze sobą silnie powiązani. Najib Razak, obecny szef rządu, czyli nr 6, jest synem premiera nr 2, który z kolei był szwagrem nr 3. Natomiast mentorem i ojcem kariery Najiba Razaka był Mahathir Mohamad, premier nr 4. Rządził 22 lata, w lipcu kończy dziewięćdziesiątkę i przerywa emeryturę, by wezwać partyjnych kolegów, aby jego wychowanka jednak obalili.
Źródłem najczarniejszych chmur zbierających się nad Najibem Razakiem jest państwowy fundusz inwestycyjny 1MDB. Zamiast pobudzać wzrost gospodarczy, ma spory dług 11 mld dol., nieprzejrzyste sposoby działania i nietrafione inwestycje na koncie, w tym projekt wydobywania ropy naftowej, który nie przyniósł ani baryłki. Dziennik „Wall Street Journal” twierdzi także, że 1MDB zamieszany jest w finansowanie kampanii wyborczej premiera. Zadłużony fundusz trzeba będzie pewnie podratować z budżetu, tymczasem malezyjska waluta jest najsłabsza od dekady, nie rosną ani ceny akcji na giełdzie, ani dotychczasowych hitów eksportowych: ropy, gazu, oleju palmowego i kauczuku.
Mahathir słynie ze skuteczności w przerywaniu emerytury na bezlitosne łamanie karier swoich dawnych protegowanych. Jednemu z nich (były wicepremier i dziś lider słabiutkiej opozycji) pomógł pójść do więzienia na 5 lat za zakazane w Malezji stosunki gejowskie. Drugi zrezygnował z premierostwa (nr 5), gdy Mahathir zarzucił mu nieudacznictwo – to jego odejście utorowało Najibowi drogę do władzy. Obecny premier też wygląda na łatwy cel: nie umie wyjaśnić, gdzie się podziały pieniądze funduszu, i źle wygląda wystawne życie jego rodziny.