Mit 1. Państwo Islamskie to zbiorowisko szaleńców.
Dżihadyści z Państwa Islamskiego nie są szaleni. Ich strategia jest przemyślana i spójna. W ciągu zaledwie kilku lat udało się im osiągnąć więcej niż Al-Kaidzie – ustanowili własny, oparty na szariacie kalifat na części Syrii i Iraku. Jakkolwiek byśmy ten twór oceniali – na opanowanych przez nich terenach jest prąd, działa służba zdrowia, pobierane są podatki, odbywają się lekcje w szkołach (oczywiście zgodne z literą Koranu, tak czy owak odbywają się zawsze).
Przemoc, jakiej dopuszczają się zwolennicy i bojownicy PI, jest podporządkowana kilku celom. Na terenie im podległym służy przede wszystkim osłabieniu wrogów i podporządkowaniu niepokornych, choćby poprzez strach. Przemoc, prezentowana na filmach czy w mediach społecznościowych, ma przestraszyć Zachód, pomóc w rekrutacji nowych bojowników, wygrać wizerunkową wojnę z innymi konkurencyjnymi organizacjami terrorystycznymi, takimi jak np. Al-Kaida.
To, co może wydawać się bezsensowną i przypadkową przemocą (jak na przykład podczas zamachów w Paryżu, gdzie terroryści strzelali do przypadkowych ludzi), w rzeczywistości służy temu samemu, na chłodno sprecyzowanemu celowi – przestraszeniu świata, wzmocnieniu „marki”, odwróceniem uwagi od porażek.
Sianie strachu jest spoiwem ich ideologii, jest sygnałem dla reszty, powiedzeniem: „my nie żartujemy”. Strach pomaga utrzymać też w ryzach mieszkańców na podbitych terenach – karę śmierci stosuje się za różne przewinienia, w tym za homoseksualizm.
Mit 2. Państwo Islamskie znajduje zwolenników, ponieważ podoba się im radykalna forma islamu, którą ono reprezentuje.