Po trzech tygodniach od wyborów wciąż nie wiadomo, jak będzie wyglądał nowy hiszpański rząd. Żadnej z partii nie udało się zdobyć bezwzględnej większości, więc zwycięska Partia Ludowa szuka koalicjanta. Tyle że im dalej od wyborów, tym możliwe koalicje wydają się coraz trudniejsze do zaakceptowania. Zakładany na początku sojusz Partii Ludowej i liberałów z Ciudadanos Alberta Rivery nie dość, że nie zapewnia rządowi większości, to jeszcze Riverze, który oparł swój program na walce z korupcją i ze starym, zmurszałym systemem, teraz trudno dogadywać się z ludowcami, którzy ten system uosabiają, a i do świętych nie należą. Do tego dochodzą różnice programowe, jak choćby postulowane przez Ciudadanos jednolite kontrakty na rynku pracy czy odpolitycznienie instytucji publicznych. Rozbieżności programowe nie pozwalają też Partii Ludowej dogadać się z Podemos. Były premier nie zgadza się na referendum w sprawie niepodległości Katalonii, a Podemos dopuszcza je. Oczywiście oprócz tego między partiami jest szereg innych niezgodności, ale Katalonia dzieli je już na wstępie i nie pozwala nawet siąść do rozmów.
Chyba z braku innych możliwości ostatnio Rajoy zaczął nawet dopuszczać wielką koalicję z socjalistami z PSOE, choć w hiszpańskich warunkach takie rozwiązanie trudno nawet sobie wyobrazić. Lewica też wie, że wchodząc w układ z ludowcami, straci swoich wyborców, którzy uznają to za zdradę i przeniosą swoje głosy na jeszcze bardziej lewicowy Podemos. Poza tym jak pogodzić ogień z wodą, kiedy ludowcy chcą wdrażać oszczędnościowy program Brukseli, a PSOE już na wstępie chce odwołania części ustaw wprowadzonych przez Rajoya?