Wielka opozycjonistka Aung San Suu Kyi nie pójdzie w ślady kolegów noblistów Nelsona Mandeli i Lecha Wałęsy – i nie zostanie prezydentem. Zadecydował o tym art. 59 birmańskiej konstytucji, który nie zezwala na objęcie tego najwyższego stanowiska osobom, których małżonek, dzieci lub nawet małżonkowie dzieci mają obce obywatelstwo. A takie właśnie, brytyjskie, posiadają obaj synowie pani Suu Kyi, ze związku z nieżyjącym już profesorem Oksfordu Michaelem Arisem. Do ostatniej chwili trwały rozmowy z generałami, którzy są autorami napisanej w 2008 r. konstytucji, aby zawiesić ten przepis, ale nie przyniosły skutku. Zresztą w powszechnej opinii został on tam umieszczony właśnie po to, aby dysydentce nr 1 zablokować drogę do prezydentury. Co prawda jej Narodowa Liga na Rzecz Demokracji w ubiegłorocznych wyborach odniosła miażdżące zwycięstwo, ale 25 proc. miejsc w parlamencie, blokujące możliwość zmian w konstytucji, z góry zarezerwowane jest dla wojskowych. Tak koło się zamyka.
W związku z powyższym Suu Kyi desygnowała na pierwszego od półwiecza prezydenta swojego wieloletniego kierowcę, przyjaciela z dzieciństwa i powiernika, 69-letniego Htina Kyawa, pisarza i uznanego ekonomistę. W latach dyktatury był jej najlojalniejszym współpracownikiem. Pani Suu Kyi zabraknie jednak symbolicznego zwycięstwa, a i sprawy krajowe zmieniają się bardzo opornie, za sprawą wmontowanych w ten system przejściowy rozmaitych wojskowych bezpieczników i przywilejów. O czym właśnie się sama przekonała.