O tym, że w Lagos zagnieździł się duch prosperity, świadczą tony śmieci. Dokładnie 12 tys. ton wytwarzanych co dzień przez mieszkańców. Odpady zawalają drogi, lądują w kanałach i wodach laguny, przesiąkają do gleby. Urząd oczyszczania miasta nie ma szans z tą masą – infrastruktura od pół wieku nie nadąża za eksplodującą populacją. Ulice, wzdłuż których Nigeryjczycy parkują po trzy rzędy samochodów, są dla śmieciarek nieprzejezdne. A do slumsów usługi publiczne nie docierają wcale. Choć w tych nieformalnych osadach – na lądzie i wodzie – żyje aż 66 proc. mieszkańców, dla władz to tereny nieistniejące, bo zasiedlone nielegalnie. Nie doprowadza się prądu, wody, nie buduje mostów. O mieszkańcach tych rejonów urzędnicy mówią bezosobowo – NFA (od ang. No Fixed Address – brak stałego adresu).
Tymczasem do slumsów Amukoko czy Badia, położonych na terenach zalewowych, wprowadza się większość z 500 tys. ludzi, którzy co roku przybywają do Lagos. Położone nad Zatoką Gwinejską, blisko granicy z Beninem, miasto zaczęło gwałtownie pęcznieć tuż po uzyskaniu przez Nigerię niepodległości w 1960 r. Zjawili się ludzie szukający pracy i uciekający przed wojną domową, w której niemal natychmiast pogrążył się kraj. Konflikty i dyktatury szły w parze ze złym zarządzaniem, a raczej – pozostawieniem miasta samemu sobie. Mijały lata bez nowych mostów, dróg, kanalizacji czy komunikacji.
Tymczasem w 1970 r. w Lagos żyło 1,4 mln osób, a w 2012 r. – ponad 12 mln, czyli więcej niż w Kairze. Dziś populacja sięga 21 mln, a może nawet 24 mln.