Peruwiańczycy nie mają już komu zaufać, bo skorumpowani okazali się wszyscy przywódcy kraju.
Człowiek, który niespełna dwa lata temu był ostatnią nadzieją polityki peruwiańskiej – prezydent Pedro Pablo Kuczynski, zwany PPK – ustępuje pod zarzutami korupcji. W grudniu zarzekał się przed całym krajem, że ani on, ani jego firma, ani firma wspólnika nie wzięli łapówki od brazylijskiego konglomeratu budowlanego Odebrecht (podejrzenia dotyczyły okresu, gdy dekadę temu PPK był ministrem w jednym z rządów, a Odebrecht ubiegał się o kontrakt na budowę autostrady). Teraz okazuje się, że prezydent kłamał, Odebrecht zapłacił kilkumilionową łapówkę. Kuczynski został zmuszony do ustąpienia – ale na tym nie koniec. W ostatnich kilkunastu latach Odebrecht dawał nielegalnie pieniądze na kampanie pięciu różnych kandydatów na prezydenta Peru, również tych, którzy – jak Keiko Fujimori, szefowa największej frakcji w kongresie i córka byłego dyktatora – cieszą się z upadku Kuczynskiego najgłośniej.
Złość ludzi na ulicach płynie m.in. stąd, że Peruwiańczycy nie mają już komu zaufać, bo skorumpowani są wszyscy przywódcy kraju – obecni i byli. Dlatego najpopularniejszym dziś hasłem jest „Precz wszyscy!”.
Lewica, która nie brała udziału w rządach od kilku dekad, domaga się wyborów i przebudowy systemu. Może zdobyć poparcie ulicy, ale nie wiadomo, czy to wystarczy do jakiejkolwiek zmiany. Na razie władzę zgodnie z konstytucją objął wiceprezydent Martin Vizcarra. Teoretycznie ma przed sobą trzy lata, lecz wielce wątpliwe, czy będzie miał wystarczające poparcie w kongresie do rządzenia. Przed każdym istotnym głosowaniem musiałby budować efemeryczne koalicje, co oznacza wieczną niestabilność. Paradoksem sytuacji jest to, że gospodarka ma się dobrze – i to od kilkunastu lat.