Kroniki odnotują pewnie jako początek końca Daniela Ortegi datę 18 kwietnia tego roku i drobną studencką manifestację przeciwko zmianom w ustawie emerytalnej. Została krwawo stłumiona przez zamaskowanych bojówkarzy. Co błyskawicznie rozeszło się w mediach społecznościowych, budząc oburzenie i mobilizując do kolejnych protestów. Tak rozkręciła się spirala buntu, dziś obejmująca całą Nikaraguę, łącząca we wspólnej koalicji wiele środowisk: akademickich, biznesowych, chłopów i episkopat. Ma swoich błyskawicznie wyłonionych liderów: jak 22-letnia studentka Valeska Valle. Swoje barwy: narodowe, biało-niebieskie, w przeciwieństwie do czerwono-czarnych kolorów sandinistów.
W odpowiedzi rozkręcała się spirala terroru: grupos de choque, oddziały do rozbijania manifestacji, bojówki młodych sandinistów i specsłużb, strzelające do pokojowo nastawionych manifestantów. Tak został potraktowany pochód matek zastrzelonych studentów, 30 maja w Managui; zginęło 15 kobiet. W sumie jest już ponad 160 śmiertelnych ofiar i 1200 rannych oraz jednoznaczne oceny organizacji broniących praw człowieka.
Marksistowcy sandiniści obalili pod koniec lat 70. krwawą i kleptomańską dyktaturę klanu Somozów; Ortega był w partyzantce, torturowany w więzieniu, w 1985 r. po raz pierwszy został prezydentem – i jako promoskiewski lewak, osobistym wrogiem Ronalda Reagana, który nie szczędził środków, żeby to udowodnić. Umiał ustąpić z urzędu, kiedy przegrał wybory. Wygrał je ponownie po latach, w 2007 r., już jako postzimnowojenny Ortega 2.0. W koalicji z Kościołem, któremu ofiarował bezwzględny zakaz aborcji, i biznesem, któremu obniżył podatki i dał dobrze zarabiać. Szło mu nieźle, bo obok Haiti Nikaragua to najbiedniejszy kraj regionu i każda inwestycja socjalna przynosi tu szybki skutek.