Na Litwie mieszka 180 tys. Polaków. Są najliczniejszą mniejszością narodową w kraju – stanowią prawie 7 proc. ogółu ludności. Przeważnie czują się Polakami, chociaż rodacy z Polski często nazywają ich ruskimi, a Litwini tutejszymi, co ma pejoratywny wydźwięk. Zdradzają ich nazwiska: ze względu na słowiańskie brzmienie i fonetyczny zapis w dokumentach, np. Marijuš – Mariusz. Często jednak na ich oficjalne brzmienie i zapis nie mieli żadnego wpływu, tak jak Alina Obolewicz. Urodziła się jako Alina Obolevičit, bo pracownik urzędu stanu cywilnego był Litwinem.
W jej domu zawsze z dumą mówiło się o Polakach Obolewiczach. Dziadek powtarzał Alinie, że Litwini to źli ludzie i należy na nich uważać. Dopiero mając 23 lata, dostała paszport z wpisem Alina Obolevič (czyt. Obolewicz). – Zawsze miałam problem z litewską końcówką w moim nazwisku – tłumaczy. – To zaczęło się od taty, który urodził się w 1948 r.
Ojciec Aliny był kolejnym dzieckiem płci męskiej, więc dumny dziadek – ojciec trzech synów – poszedł do urzędu stanu cywilnego w stanie nietrzeźwym. Akurat to był okres, że urzędnicy wszystkim z automatu dodawali litewskie końcówki. Tato Aliny został wpisany jako Zdislovas Obolevičius. Dziadek średnio rozumiał, co wpisał urzędnik. Był pewny, że trzeci syn, tak jak ojciec i starsi bracia, będzie nosił nazwisko Obolevič. Nie wykłócał się. W Związku Radzieckim bez znajomości na Kremlu nie było szans na zmianę aktu urodzenia. Urzędnik był nieomylny. W tej samej rodzinie dzieci rosły więc pod nazwiskami Obolewicz i Obolevičius, choć dziadkowie do końca życia nie mówili po litewsku.
Polak jako przekleństwo
Z Dariusem Ignatavičiusem było odwrotnie – urodził się jako Dariusz Ignatowicz.