Gotowe scenariusze modnych dziś seriali o intrygach władzy czasami leżą na ulicy. Weźmy Sri Lankę. Właśnie prezydent Maithripala Sirisena nieoczekiwanie zdymisjonował swojego premiera Ranila Wicremesinghe, nazywając go na pożegnanie arogantem i uparciuchem. A ku jeszcze większemu zdziwieniu nowym premierem mianował Mahidę Rajapaksę, poprzedniego prezydenta i swojego głównego konkurenta w ostatnich wyborach prezydenckich. Rajapaksa to postać barwna i kontrowersyjna, charyzmatyczny mówca, po wsiach krążą o nim pieśni i wiersze. Był prezydentem w okresie 2005–15, na który przypadło krwawe stłumienie powstania Tamilskich Tygrysów na północy kraju, po paru dekadach wojny domowej. Końcówka operacji wojskowej była szczególnie bezwzględna, na terror armia odpowiadała jeszcze okrutniejszym terrorem, bardzo ucierpiała ludność cywilna (co znalazło szczegółowy opis w raporcie ONZ). Odejście Rajapaksy, oskarżanego również o korupcję i miliardowe zadłużenie kraju w Chinach, miało otworzyć epokę pojednania Syngalezów i Tamilów. A kilka specjalnych komisji zbadać, jakie są losy tysięcy ludzi, którzy zaginęli bez śladu, w tym dziennikarzy – i wystawić rachunki za łamanie praw człowieka. Szło to powoli, teraz z pojednania może zostać niewiele i znów może polać się krew.
Rajapaksa szybko utworzył rząd, mianując się ministrem finansów i oferując cztery teki ludziom poprzednika. Ale i Wicremensingne ogłosił, że nadal jest premierem i nie opuści rezydencji Temple Trees (której teraz chroni kordon zwolenników), bo to nie prezydent odwołuje szefa rządu, tylko parlament. W nowej konstytucji istotnie ograniczono władzę prezydenta, jako nauczkę po epoce Rajapaksy. Na takie dictum prezydent szybko rozwiązał parlament i ogłosił przedterminowe wybory. Teraz wszystko w rękach Sądu Najwyższego.