Mieli całkowicie odmienne drogi życiowe. Kiedy Aleksis Tsipras, dzisiejszy premier, protestował w latach 90. jako przedstawiciel Komunistycznej Młodzieży Grecji przeciwko reformie edukacji firmowanej przez ówczesnego premiera Konstantinosa Mitsotakisa, młody Mitsotakis chodził do Athens College, najbardziej elitarnego greckiego liceum, później studiował na Harvardzie, a następnie pracował jako analityk w Chase Bank w Londynie. Teraz to on, Kiriakos Mitsotakis, pewnie jak ojciec, zostanie premierem, kontynuując bogatą rodową tradycję; jego siostrzeniec Kostas Bakoyannis został właśnie burmistrzem Aten, a siostra Dora była szefową MSZ.
Tsipras zdecydował o przyspieszonych wyborach, zaplanowanych na czerwiec, kiedy jego Syriza, zdobywając w eurowyborach 23,8 proc. głosów, przegrała z kretesem z konserwatywną Nową Demokracją Mitsotakisa (33,3 proc.). Pozasystemowa Syriza wzięła na siebie ciężar wyciągnięcia Grecji z kryzysu. I niewątpliwie, po blisko dekadzie wyrzeczeń, płaci teraz tego cenę. Tsipras okazał się wiarygodnym partnerem wierzycieli. A jego charyzma i talent trybuna ludowego łagodziły nastroje. Grecja już nie stoi nad przepaścią, ale wolniej niż inne kraje eurogrupy, które przeszły podobny kryzys, wraca do równowagi. Tsipras dostał też rachunek za dogadanie się z sąsiadem w sprawie nowej jego nazwy – Północna Macedonia, kończące wieloletni spór. Szczególnie niskie wyniki Syriza uzyskała w greckiej Macedonii, a rekordowo wysokie Nowa Demokracja, bo Mitsotakis ostro wystąpił przeciwko porozumieniu, określając je jako zdradę narodową. Teraz sondaże dają mu wyraźną przewagę nad Syrizą. Mitsotakis już ogłosił, że Grecja „otworzy epokę postpopulizmu” w Europie. O tym, że będzie to także szybki powrót do przeszłości (klanów politycznych i koterii), raczej nie wspomina.