Atak Donalda Trumpa na cztery demokratyczne kongresmenki, które powinny „wrócić, skąd przyjechały”, czyli do biednych krajów swego pochodzenia, ponieważ głoszą „antyamerykańskie” poglądy, przekroczył granice przyzwoitości respektowane dotąd przez wszystkich poważnych polityków amerykańskich. Jeszcze niedawno wezwania tego rodzaju, kierowane sporadycznie przez radykalnych prawicowców przeciw opozycji, spotykały się z potępieniem mainstreamowych republikanów. Tymczasem rezolucję potępiającą Trumpa za podszytą rasizmem personalną napaść poparło tylko czterech kongresmenów republikańskich, a przeważająca większość polityków Partii Republikańskiej głośno go broni, powtarzając jego oskarżenia, że kongresmenki nie są patriotkami. A jego sondażowe notowania ani drgną.
Reakcje na kolejny wybryk Trumpa pokazują, jak bardzo panuje on dziś nad Partią Republikańską, która boi się narazić jego wyborcom i przed przyszłorocznymi wyborami stawia na natywistyczny patriotyzm robotniczo-wiejskiego elektoratu w kluczowych stanach Midwestu. Partia Demokratyczna, skłócona i pozbawiona lidera, zjednoczyła się w obronie czterech kongresmenek, ale na dłuższą metę nie ma się z czego cieszyć. Ilhan Omar, Rashida Tlaib, Ayanna Pressley i Alexandria Ocasio-Cortez należą do jej lewicowej frakcji – wzywają do reform w stylu skandynawskiej socjaldemokracji i bojkotu Izraela. Atakując je, Trump zrobił milowy krok ku swemu strategicznemu celowi – przyprawieniu wszystkim demokratom gęby „radykałów-socjalistów”. Aby straszyć w ten sposób Amerykanów przyszłym prezydenckim kandydatem tej partii w wyborach w 2020 r., ktokolwiek nim zostanie.