Uprowadzenie przez Irańczyków w cieśninie Ormuz statku „Stena Impero” zaogniło przed tygodniem stosunki Londynu z Teheranem. Statek płynął pod brytyjską banderą, ale właściciela ma szwedzkiego, a załogę aktualnie indyjsko-rosyjskołotewsko-filipińską. Jednym słowem, oprócz dumnego proporca, niewiele tu brytyjskiego. Bruksela ogłosiła, że Unia wzmocni wysiłki na rzecz bezpieczeństwa swoich statków, ale tu zaczyna się kolejny kłopot poznawczy. Większość z nich, także polskich, pływa pod obcą banderą, przeważnie tanią, jak od lat 50. zaczęło się ją nazywać. Dziś Panama, przodująca w tym procederze, który zresztą mocno zasila miejscowy PKB, ma zarejestrowane 8052 statki, Liberia – 3277, a Wyspy Marshalla – 3240. Wysoko na tej liście są też Wyspy Bahama. Nie ma za to Grecji, która ma największą flotę handlową na świecie (ani też Niemiec, USA czy Norwegii z pierwszej dziesiątki największych flot).
Po angielsku nazywa się te bandery „wygodnymi”, bo w istocie mają wiele zalet: łatwa rejestracja (pod panamską banderę można się zapisać w internecie), tanie koszty, korzyści podatkowe, możliwość oszczędzania na załodze, gęsta sieć przedstawicieli w zagranicznych portach. Związki zawodowe marynarzy i organizacje odpowiadające za bezpieczeństwo na morzu często tanie bandery krytykowały za, delikatnie mówiąc, naginanie zasad. Ale przynajmniej w ciągu ostatnich 20 lat bardziej się ucywilizowały. Pod wygodną banderą pływa też większość statków turystycznych. Kapitanowie tych pod banderą Bermudów mogą udzielać ślubów na morzu, co stało się istotną częścią przemysłu wypoczynkowego.