Chodzi o zaskakująco niską kwotę, raptem szóstą część tego, co w 2017 r. przekazano kontynentowi w formie oficjalnej pomocy międzynarodowej. Tezę o 5 mld zgłasza Feike Sijbesma, prezes wielobranżowego holenderskiego koncernu DSM, m.in. największego na świecie producenta mikroelementów. Sijbesma twierdzi, że wystarczy zainwestować w projekty rolne produkujące żywność na lokalne rynki. Jednocześnie Afryka musi zaprzestać przyjmowania jedzenia w ramach pomocy i komercyjnego importu żywności, skoro większość społeczeństwa mieszka na wsi i próbuje utrzymać się z uprawy lub hodowli.
Jest w tym sporo autopromocji, Sijbesma za przykład podaje przedsięwzięcie, które DSM współtworzy z rządem Rwandy. Ich wspólna firma skupuje tam ziarno od 24 tys. gospodarstw, głównie prowadzonych przez kobiety, płaci na czas, gwarantując rolnikom dochód, a plon przerabia na kaszki dla dzieci i matek karmiących, produkty te bez opłat trafiają też do dziesiątek tysięcy najbardziej potrzebujących rodzin. Rwandzie inwestycja 70 mln dol. ma w 15 lat przynieść 756 mln dol. korzyści. Wystarczy ten numer, podpowiada Sijbesma, powtórzyć w 75 miejscach kontynentu i kłopot afrykańskiego głodu jest załatwiony.
Można się obruszać na takie podejście, zakładające uporanie się ze złożonym problemem po wdrożeniu banalnie brzmiącego planu menedżera z wielkiego giełdowego biznesu, wyspecjalizowanego w błyskotliwych opowieściach o dynamicznych wzrostach. Przy czym za czasów Sijbesmy DSM skręciło na zielone tory, deklaruje większą wrażliwość społeczną i ma faktyczne zasługi w walce z niedożywieniem. Można więc też pomysł potraktować jako zaczepkę intelektualną, by patową sytuację spróbować rozwiązać z wykorzystaniem nowych pomysłów. Bo jest o czym myśleć i co robić: mimo dekad wsparcia głodnych przybywa, ponad 250 mln Afrykanów jest niedożywionych, a codziennie nie dojada 60 mln dzieci.