Wiadomości z regionu zdominowali młodzi na ulicach. W Libanie, po dwóch tygodniach gwałtownych protestów, które wybuchły spontanicznie, właśnie obalili premiera Saada Haririego. W uniesieniu mówi się o narodowym przebudzeniu, choć nie bardzo wiadomo, jak tę masową frustrację i gniew przekuć w czyn. Jeszcze gorzej jest w Iraku, gdzie w manifestacjach, głównie z udziałem młodych mężczyzn, szybko polała się krew. Od początku października, odkąd trwają niepokoje, zginęło 260 osób, a ponad 11 tys. zostało ciężko rannych. W Bagdadzie, to nie przypadek, młodzi szturmowali „zieloną strefę”, dawną bezpieczną enklawę tworzoną przez Amerykanów, dziś spokojną, zamożną i zamkniętą dzielnicę rządową. Wielokrotnie manifestowali też na historycznym placu Tahrir, domagając się ustąpienia rządu oraz rozwiązania parlamentu, tam też doszło do strzelaniny z udziałem milicji szyickich. Krwawo stłumione zostały młodzieżowe zamieszki w Karbali. Doszło do blokady pól naftowych i dróg.
Niespodziewanie ostre protesty młodych wybuchły też w Egipcie prezydenta Sisiego, gdzie od dawna panował narzucony siłą spokój. W Algierii głównie młodzi protestanci pozostają na ulicach, co piątek, praktycznie od kwietnia. Szybko obalili sparaliżowanego prezydenta Buteflikę, ale nie udało się pójść ani kroku dalej, krajem rządzą wojskowi, wybory prezydenckie zawieszono, mają się odbyć w grudniu, ale pod kontrolą generałów. W Tunezji, która jest regionalnym prymusem, udało się przeprowadzić drugie już wolne wybory prezydenckie; choć zwyciężył w nich, wspierany głównie przez młodych, całkowity outsider, zresztą z ultrakonserwatywnym programem. W ramach protestu wycięto wszystkich kandydatów związanych z władzą. Wszędzie tam ludzie poniżej 25. roku życia stanowią przynajmniej 60 proc. Co mogło być potężnym społecznym atutem, a stało się zagrożeniem.