Nową premier Finlandii została właśnie 34-letnia Sanna Martin z socjaldemokratycznej SDP, staje na czele pięciopartyjnej koalicji, a w jej rządzie 12 z 19 tek objęły kobiety. Wszystko to ma znaczenie symboliczne, również fakt, że wychowała się w rodzinie dwóch kobiet (przez co nie miała łatwego życia), a naczelne motto jej gabinetu to „zrównoważone gospodarczo i ekologicznie społeczeństwo”. Najmłodszą premier Europy może być krótko: w Austrii, po wygranych wyborach, kanclerzem pewnie zostanie ponownie o rok od niej młodszy Sebastian Kurz.
Wołania o nowe twarze oraz zmianę pokoleniową dochodziły w mijającym roku z różnych miejsc świata, od Sudanu, Egiptu, Iraku i Libanu – po Chile i Boliwię. Z różnym skutkiem. Tunezyjczycy, liderzy demokracji w regionie, skreślili w głosowaniu cały establishment i prezydentem został, głównie głosami młodych, człowiek całkowicie spoza układu, emerytowany wykładowca prawa Kais Saied. Akurat zwolennik kary śmierci i przeciwnik praw kobiet. Protestujący na ulicach od lutego Algierczycy nie mieli takiego wyboru: po odsunięciu od władzy Abdelaziza Butefliki, który szykował się na piątą kadencję, długo nie mogli zagłosować, a nad wszystkim tradycyjnie czuwali generałowie. Wybory prezydenckie były przesuwane, a teraz okazało się, że pięciu kandydatów, wskazanych przez armię, to ludzie Butefliki. Skończyło się masowym bojkotem, a zwycięzcą został ogłoszony były premier Abdelmadjid Tebboune.
Oddając sprawiedliwość: również te nowe twarze i pokładane w nich nadzieje (oraz pokłady świeżości) potrafią się szybko zużyć. Czego najlepszym przykładem jest premier Kanady Justin Trudeau, który wybory dające mu drugą kadencję wygrał zaledwie o włos. Przy czym bardziej mu zaszkodziło w kampanii niepoprawne politycznie malowanie twarzy na czarno w młodości (blackface) niż próba zatuszowania skandalu korupcyjnego.