Może kiedyś historycy uznają prezydenta Białorusi Aleksandra Łukaszenkę za przywódcę wielkiego formatu. Na razie dostrzega się jego zafiksowanie na tym, żeby utrzymać się na stanowisku – by ocena się zmieniła, Białoruś musiałaby zachować niezależność. Co nie jest zadaniem łatwym wobec szantaży gospodarczych i zachęt Rosji, myślącej o odbudowaniu kadłubowego Związku Sowieckiego m.in. kosztem białoruskiej niepodległości. W 2019 r. putinowska Rosja, ku obawom jej zachodnich sąsiadów, nadal starała się budować mocarstwową pozycję, nie widząc innego pomysłu na przetrwanie reżimu i funkcjonowanie kraju, mimo szczupłych zasobów, wyzwań infrastrukturalnych, międzynarodowych sankcji i niesprzyjającej demografii.
Rosja tworzy własny internet, ponoć niezależny od światowego. Uruchomiła wielki gazociąg z Syberii do Chin i buduje drugą nitkę gazociągu do Niemiec. Dozbroiła się w Arktyce i prowadziła interwencję w Syrii, gdzie doświadczenie nabyły tysiące żołnierzy i oficerów. Minister obrony Siergiej Szojgu ogłosił, że w ramach modernizacji armii zbudowano w koszarach 35 tys. pryszniców, wstawiono 16 tys. pralek i 21 tys. odkurzaczy. Przybywa miejsc, w których Rosja miała wpływać na przebieg wyborów. Udaje się jej nadal paraliżować Donbas i trzymać w ręku Krym, impasu nie przełamał wybór Wołodymyra Zełenskiego na prezydenta Ukrainy. Niemiłym akcentem było uniezależnienie się ukraińskiej Cerkwi od Moskwy i kara za wspomaganą dopingiem budowę imperium także w sporcie. Reprezentacje Rosji nie wystartują w największych zawodach pod rosyjską flagą aż do 2023 r.