Na koniec przemówienia republikański wiceprzewodniczący komisji ds. wywiadu Devin Nunes ostrzegł telewidzów, by „najpierw położyli dzieci spać” – zanim odda mikrofon szefowi komisji Adamowi Schiffowi. Demokratyczny kongresmen tylko się uśmiechnął. W czasie przesłuchań zachował zimną krew, nie reagując na prowokacje republikańskich członków komisji, którzy wylewali pomyje na demokratów i impeachment.
Schiff zalazł im za skórę. Prowadził przesłuchania po mistrzowsku, celnie kontrował ich ataki na świadków, wytykał kłamstwa i manipulacje. Nie pozwolił też na ujawnienie tożsamości sygnalisty, który poinformował o próbie wymuszenia przez prezydenta USA od swojego ukraińskiego odpowiednika deklaracji śledztwa w sprawie Joe Bidena, prawdopodobnego rywala Trumpa w wyborach w 2020 r.
Schiff bezwzględnie przerywał republikańskim kongresmenom, kiedy starali się skierować przesłuchania w stronę „korupcji Bidenów” i rzekomej ingerencji Ukrainy w wybory w USA w 2016 r. Obrońcy Trumpa oskarżyli go, że prowadzi procedurę impeachmentu „po dyktatorsku” i mieli pretensję o wcześniejsze przesłuchania przy drzwiach zamkniętych, choć to sami republikanie dali szefom komisji taką władzę.
Schiff musiał zachować równowagę między dyscypliną przesłuchań a ryzykiem, że opozycja przedstawi je jako spektakl politycznej dintojry – co i tak uczyniła. Dbał o to, gdyż zaraz po ogłoszeniu przez szefową Izby Nancy Pelosi dochodzenia w sprawie rozmowy telefonicznej Trumpa z Wołodymyrem Zełenskim 25 lipca trochę się zagalopował, porównując naciski prezydenta USA do szantażu ofiary przez mafię.
Ameryka nie drgnęła
Było to wszakże jedyne potknięcie Adama Schiffa. Demokraci nie przypadkiem powierzyli mu kluczową rolę śledczego i oskarżyciela prezydenta.