W języku polskim przyjęło się tłumaczyć Green New Deal, czyli plan transformacji energetycznej kontynentu, jako Nowy Zielony Ład. Teraz nie da się już tego odkręcić, ale tłumaczenie, choć wzniosłe, jest nieprecyzyjne. Angielski deal oznacza umowę, co sugeruje świadomą konstrukcję narzuconą rzeczywistości. Polski „ład” jest samorzutny – to nie wytwór racjonalności, ale wypadkowa ludzkich decyzji ograniczonych rzeczywistością.
Zanim jednak Unia Europejska osiągnie ten – niech już będzie – ład, musi dojść do ładu z Wielką Brytanią. Bezapelacyjne zwycięstwo wyborcze Partii Konserwatywnej w zasadzie przesądza, że brexit wydarzy się 31 stycznia. Ale 1 lutego oba brzegi kanału La Manche wcale nie obudzą się w nowej rzeczywistości. Na tę trzeba będzie poczekać do końca roku, bo tak długo ma trwać okres przejściowy. Boris Johnson już zapowiedział, że ani dnia dłużej, co może oznaczać, że Londyn liczy na uregulowanie przyszłych relacji z Unią w stylu kanadyjskim, czyli wolny handel, ale tylko towarami.
Miejscem, w którym brexit będzie widoczny już 1 lutego, jest Rada Europejska. Wyjście Wielkiej Brytanii niweczy ład, który przez prawie pięć dekad panował w Unii i oparty był na równowadze między trzema stolicami: Paryżem, Berlinem i Londynem właśnie. Brak wolnorynkowych Brytyjczyków w Unii może oznaczać w nowym roku choćby ograniczenie zasady konkurencyjności na rzecz budowy europejskich czeboli, czyli konglomeratów firm skupionych wokół jednego dominującego, zdolnych konkurować globalnie. Z których krajów owe czebole będą pochodzić, nietrudno się domyślić (podpowiedź: na pewno nie z Polski).
Konsekwencją tego nowego ładu politycznego na kontynencie jest właśnie Nowy Zielony Ład. Polska na grudniowym szczycie UE dostała czas do czerwca 2020 r.