Wojna z torebkami jednorazowymi, w której do niedawna obrońcy środowiska odnosili znaczące sukcesy legislacyjne, została na czas koronawirusa wyraźnie zawieszona. W zenicie cały świat konsumował 10 mln torebek na minutę i, jak efektownie wyliczali ekolodzy, średnio służyły swoim celom przez pół godziny, aby potem rozkładać się przez 400 lat. Ta narracja nagle poszła w odstawkę, a symboliczny zwrot dokonał się we Włoszech, najciężej dotkniętych koronawirusem w całej Europie, w wystąpieniu premiera Giuseppe Contego, który uspokajał Włochów, że mogą bezpiecznie kupować żywność w sklepach, bo każda rzecz pakowana jest w folię i woreczki plastikowe. Jednorazówki (także talerze i sztućce) z nową siłą wkroczyły na rynek i do sklepowych wózków, również jako element psychologiczny. W przeciwieństwie do wielorazowych toreb, w tym płóciennych, do których jeszcze niedawno zachęcano, a teraz traktowane są jako potencjalne źródła wirusa (Starbucks zabronił wnoszenia własnych kubków).
Silna branża plastików wylansowała hasło: „torebki ratują życie”, choć akurat wiele badań potwierdza, że koronawirus może utrzymywać się na nich szczególnie długo, od 3 do 9 dni. Grupująca europejskich producentów EuPC (na której czele stoi Włoch Renato Zelcher) wystąpiła do Komisji, aby zawiesiła wprowadzanie antytorebkowych restrykcji (cel: roczny limit 40 torebek na głowę Europejczyka do 2025 r.). I wstrzymała karny podatek nałożony na polistyren (450 euro za tonę), który miał wejść w życie w lipcu. Wstępne reakcje Brukseli nie były nieprzychylne.
Również w USA jednorazowy plastik odzyskuje utracone pozycje. Działa tam jeszcze potężniejsze lobby, PIA, oraz świeżo wykuwany przekaz o magicznej sile torebek z rolki. Wcześniej w 8 stanach całkowicie zabroniono jednorazówek, teraz Nowy Jork i Maine wstrzymały zakazy, a w Kalifornii, pionierce stylu eko, i w New Hampshire zakazano innych toreb niż sklepowe jednorazowe.