Rząd jedności ma być sposobem na izraelski kryzys polityczny, którego nie pomogły rozwiązać trzykrotne wybory parlamentarne, za każdym razem utrzymujące rozdrobnienie w Knesecie. Liderzy dwóch zwaśnionych bloków zawarli koalicję, podzielili się resortami, na stanowisku premiera mają zmieniać się co półtora roku. Zaczyna dotychczasowy premier Beniamin Netanjahu, uciekający dodatkowo przed oskarżeniami o korupcję i nadużycia. Jego niewątpliwy talent do utrzymywania się przy władzy skłania jednak do pytania, czy uszanuje ustalenia z dotychczasowym rywalem Bennym Gancem, zwłaszcza to o zachowaniu rotacji w szefowaniu rządowi.
Nadal wisi ryzyko czwartych wyborów, ale przystąpienie do realizacji umowy pozwoli przejść z trybu zarządzania do rządzenia krajem. Głosować ustawy, na początek te związane z epidemią, myśleć o przyjęciu budżetu – projekty będą wymagały akceptacji Ganca i Netanjahu. Daje też mocną legitymację, m.in. do zapowiadanej na lato aneksji terytoriów na Zachodnim Brzegu. Plan jest akceptowany przez prezydenta Donalda Trumpa, ale oczywiście pogłębi konflikt z Palestyńczykami i nie spotka się z ciepłym przyjęciem w szeregu państw europejskich.
Na razie do zgody skłania koronawirus i wzajemne gwarancje zawarte w umowie, np. że ogłoszenie wcześniejszych wyborów oznacza, iż do momentu sformowania nowego gabinetu to Ganc automatycznie pozostawałby tymczasowym premierem. Wątpliwości dotyczące dobrej woli biorą się stąd, że pandemia kiedyś przeminie, kontrakty bywają zrywane albo dopisuje się do nich aneksy, a blok Ganca poszedł w rozsypkę i znacznie osłabł. Nie brakuje też obywateli skłonnych protestować na ulicach przeciwko porozumieniu i psuciu państwa, co robią w maskach i z zachowaniem wymagań dystansu.