Do brytyjskiego parlamentu trafiła ustawa, która pozwoli rządowi na złamanie prawa międzynarodowego – „w bardzo konkretnym i ograniczonym zakresie”, jak zabawnie wyjaśnił minister ds. Irlandii Północnej. Dla przypomnienia: status właśnie tej części Zjednoczonego Królestwa był przyczyną największych sporów przed podpisaniem tzw. umowy wyjściowej między Londynem a Brukselą, regulującej okres przejściowy między brexitem i określeniem przyszłych relacji.
Wspomniana umowa w praktyce zatrzymuje Irlandię Płn. w unijnej strefie celnej, przenosząc jej granicę na Morze Irlandzkie. Bruksela uparła się przy takim rozwiązaniu ograniczającym jednak suwerenność pobrexitowej Wielkiej Brytanii w obawie, że przywrócenie granicy lądowej między Irlandią Płn. i należącą do Unii Republiką Irlandii może reaktywować niepokoje na wyspie, zażegnane Porozumieniem wielkopiątkowym z 1998 r. Ubiegłotygodniowa ustawa pozwoliłaby Londynowi zerwać niektóre postanowienia umowy wyjściowej dotyczące Irlandii Płn. (z perspektywy Londynu: zachować suwerenność nad Ulsterem), jeśli do końca roku nie dojdzie do porozumienia z Brukselą w sprawie przyszłych relacji, czyli nastąpi twardy brexit.
Bruksela uważa, że to blef Londynu, który chce wymusić na Unii korzystne dla niego warunki przyszłych relacji ekonomicznych, przede wszystkim dotyczące zasad pomocy państwowej dla brytyjskich przedsiębiorstw dopuszczanych do unijnego rynku. Londyn twierdzi, nie bez racji, że Unia działa w tej sprawie z pozycji siły i chce wpływać na brytyjską politykę gospodarczą nawet po wyjściu z Unii. Z perspektywy Londynu zgoda na warunki Brukseli częściowo podważałaby sens brexitu. Trzeba więc szykować się na sztorm wokół Irlandii Północnej jeszcze przed końcem roku.