Ochłodzenie stosunków amerykańsko-chińskich ma rozmaite odsłony. Jedną z ciekawszych jest inicjatywa legislacyjna republikańskiego senatora Scotta Perry’ego, która trafiła do Izby Reprezentantów, wymierzona w Xi Jinpinga. Senator wnioskuje, aby w żadnym oficjalnym amerykańskim dokumencie nie nazywać przywódcy Chin prezydentem, a jedynie sekretarzem generalnym Chińskiej Partii Komunistycznej. Perry uzasadnia, że Xi nie został wyłoniony w wolnych wyborach i nie ma demokratycznej legitymacji, aby był tytułowany prezydentem, a tak zwyczajowo jest za granicą określany. Chociaż w samych Chinach nazywa się go przewodniczącym państwa, sekretarzem generalnym partii, przewodniczącym Centralnej Komisji Wojskowej i szefem sił zbrojnych – od epoki Mao nikt nie skupił w jednym ręku takiej władzy. Ale nie ma tytułu prezydenta. Czyli afront szykowany przez Perry’ego mało go powinien dotknąć.
Tu nie chodzi o precyzję językową – analizuje w CNN lingwistka prof. Janny Leung z uniwersytetu w Hongkongu, ale o wyraźną deklarację polityczną. W końcu głowy państw mają tytuły prezydenckie niezależnie od stanu demokracji w ich krajach. Weźmy Władimira Putina: do rosyjskich wyborów też można mieć wiele zastrzeżeń – tłumaczy. W chińskim kontekście prezydencką tytulaturę wprowadzono w latach 70., otwierania się Chin i reform Deng Xiaopinga po totalitarnych czasach Mao. Ale, paradoksalnie, przywódcy Xi najbardziej pewnie, zdaniem sinologów, odpowiadałby inny przydomek. Zarzucony przed laty prosty tytuł Mao: Przewodniczący, Zhŭ xi, który określał najwyższy autorytet i absolutną pełnię władzy. Zresztą tylko dwaj przywódcy partii mają swoje oficjalne „Myśli” wpisane do najważniejszych dokumentów: Przewodniczący Mao i Przewodniczący Xi.