W czasach współczesnych w Sudanie dokonano 15 prób zamachu stanu, w Burundi – 11, w Ghanie i Sierra Leone – po 10, na Komorach – 9, w Beninie i Burkina Faso – 8, większość zakończyła się obaleniem władz. To afrykańscy rekordziści; w Gwinei było 6 zamachów, ostatni przed tygodniem, kiedy to grupa wojskowych dokonała puczu i obaliła prezydenta, 83-letniego Alpha Conté. Kiedy w 2010 r. Conté zwyciężał w pierwszych wolnych wyborach, po latach emigracji i więzienia, nazywany był gwinejskim Mandelą; miał zbudować demokrację i podzielić sprawiedliwie bogactwa narodowe. Jak to w wielu podobnych przypadkach bywa, niewiele z tego wyszło, a z czasem w tłumieniu opozycji i wolności przejął metody swoich wielkoletnich oprawców. Ostatnio – to też banał – zajmowało go głównie zapewnienie sobie prezydentury na trzecią kadencję, więc zaczął grzebać w konstytucji. Wybory w listopadzie wygrał – rządzący wszelkimi sposobami przeważnie zwyciężają – a teraz otrzymał rachunek.
Przywódcę rebelii sam niejako wylansował: dwumetrowego Mamadiego Doumbouję, o posturze gladiatora, byłego legionistę, który zdobywał doświadczenie m.in. w Afganistanie, dostrzegł podczas którejś z parad wojskowych, awansował i postawił na czele elitarnej jednostki sił specjalnych. Przewrót przebiegł bezkrwawo i został raczej życzliwie przyjęty przez ulicę: rozczarowanie prezydentem Conté było powszechne. 13-milionowy kraj trafił na czołówki mediów za sprawą złóż boksytów służących do produkcji aluminium. Gwinea, wspierana chińskimi inwestycjami, dostarcza ponad jedną czwartą światowej produkcji boksytów, a Chinom pokrywa połowę ich potrzeb. Ceny aluminium ostatnio szybko rosną (teraz jeszcze skoczyły) z powodu większego popytu i kłopotów z podażą.