Hasło „W różnorodności jest piękno, a w hidżabie wolność” na długo zapamięta Rada Europy (organizacja stojąca na straży praworządności i praw człowieka). W angielskiej wersji – w ramach programu przeciwdziałania wykluczeniu i dyskryminacji – hasło to towarzyszyło kampanii w mediach społecznościowych. Jako ilustracja posłużyły autentyczne wizerunki młodych kobiet, na połowie ekranu z odkrytą głową, a na drugiej w stopniowo zakrywającym włosy hidżabie. W podtekście: można tak, można i tak. Kampania, dostępna w całej Europie, współfinasowana przez Unię Europejską, przez parę dni pozostawała prawie niezauważona. Aż wpadła w wirówkę francuskich mediów społecznościowych i w ciągu kilku godzin wywołała prawdziwą burzę. Szczególnie wśród polityków. Rozkręca się właśnie kampania przed kwietniowymi wyborami prezydenckimi, i żaden z kandydatów nie mógł przegapić okazji i nie dorzucić swojego oburzenia. Ton wyznaczył „poruszony i oburzony” minister spraw zagranicznych Jean-Yves Le Drian, składając wyjaśnienia w Senacie: „czym innym jest obrona wolności wyznawania religii, a czym innym, jak w tym przypadku, promocja symboli religijnych”. „Spytajcie miliony dziewcząt w Arabii Saudyjskiej, Iranie, Nigerii, Somalii czy teraz w Afganistanie, co to za wolność pod przymusem, wspieranym więzieniem” – pisał któryś z polemistów.
Stopniowo język tej jednomyślnej debaty zaostrzał się („to negacja naszych judeochrześcijańskich korzeni”), więc skrajna prawica miała trudne zadanie, żeby przelicytować. Marie Le Pen dorzuciła, że „prawdziwą wolnością jest zrzucić hidżab, symbol zniewolenia”, a rosnący w sondażach Eric Zemmour nazwał kampanię „reklamowym dżihadem”. Nagle kampania znikła z Twittera i innych miejsc.