To najważniejsze wybory od zakończenia dyktatury Pinocheta – tak o nich mówią w Chile. Pierwszą turę wyścigu prezydenckiego wygrali Gabriel Boric z lewicowego Szerokiego Frontu (26 proc.) i José Antonio Kast (z prawej), z ultraprawicowej Partii Republikańskiej (28 proc. głosów) – i zmierzą się w drugiej.
Od dwóch lat krajem wstrząsają protesty społeczne, podważające nie tylko politykę obecnego rządu, lecz cały model społeczno-gospodarczy (neoliberalny) stworzony za dyktatury Pinocheta i utrzymany za demokracji. Przez lata generował wzrost gospodarczy, ale i skrajne nierówności społeczne. Kontestatorzy są na fali. Miliony ludzi, które wychodziły na ulice przez wiele miesięcy, wymusiły na prawicowym rządzie rozpisanie referendum w sprawie zmiany konstytucji. To jej przepisy uniemożliwiają wiele egalitarnych zmian. Wynik referendum, a następnie wyborów do konstytuanty w maju br. był sukcesem niezadowolonych. Przytłaczająca większość, przede wszystkim ludzie pracy najemnej, opowiedziała się za reformami systemu, głównie – zasypywaniem nierówności majątkowych i aktywną polityką państwa. Ich kandydatem w tych wyborach jest 35-letni Boric, człowiek z pokolenia milenialsów, lider ruchu oburzonych sprzed dekady. Akcja wywołała reakcję: głosem zaniepokojonych utratą przywilejów jest Kast, prawicowy populista, ultrarynkowiec i obrońca dyktatury Pinocheta, uważany za wcielenie politycznego nurtu, który reprezentują Donald Trump i Jair Bolsonaro. Gdyby jednak popierali go jedynie bogaci – nie miałby szans; bogatych jest w Chile garstka. Kastowi udało się przekonać część średniaków, że zaprowadzi porządek w rozgorączkowanym kraju.
Przez najbliższe tygodnie Chilijczyków czeka arcyburzliwa kampania przed drugą turą, która odbędzie się 19 grudnia.