Jedna z największych korporacji energetycznych świata, Royal Dutch Shell, zamierza uciec z Unii Europejskiej – podatkowo i fizycznie. Zarząd firmy zajmującej się głównie wydobyciem i sprzedażą ropy naftowej oraz gazu ziemnego zaproponował udziałowcom likwidację dwóch klas udziałów – dziś holenderskich i brytyjskich – a także zamknięcie jednej z dwóch siedzib firmy w Hadze i przeniesienie wszystkich pracowników do Londynu. Będzie to oznaczać rezygnację – po 114 latach – z członu „Royal Dutch”, odnoszącego się do holenderskiej monarchii.
Zarząd tłumaczy, że takie uproszczenie struktury firmy ułatwi jej transformację w kierunku neutralności klimatycznej. Ale krytycy wskazują, że chodzi głównie o kasę. Dziś Royal Dutch Shell, jako firma z rezydencją podatkową w Holandii, podlega 15-procentowemu podatkowi od dywidendy, którego na Wyspach nie ma. Dodatkowo – w związku z unijną polityką klimatyczną – pozostając na kontynencie, byłaby zobowiązana do redukcji emisji gazów cieplarniach o 45 proc. do 2030 r. Sama korporacja nie ukrywa też, że Londyn jest dla niej atrakcyjniejszym rynkiem kapitałowym niż Amsterdam – z tego powodu inny gigant brytyjsko-holenderski, Unilever, zrezygnował niedawno z przenosin głównej siedziby z Londynu do Rotterdamu.
Ucieczka Royal Dutch Shell może być potężnym ciosem wizerunkowym dla Unii, która obawia się, że pobrexitowy Londyn – obniżając podatki i nie uczestnicząc w kosztownej unijnej polityce klimatycznej – zacznie przeciągać przez kanał La Manche kolejne biznesy. Holenderski parlament zapowiedział nawet specjalny podatek „exitowy”, gdyby firma zdecydowała się na wyprowadzkę, ale rząd Holandii ponoć negocjuje ekstraulgi dla nafciarzy, gdyby zostali.