Szwedzki parlament już drugi raz wybrał Magdalenę Andersson na pierwszą premierkę w historii kraju. Drugie podejście było konieczne, bo za pierwszym Andersson zrezygnowała zaledwie po 7 godzinach, jeszcze przed zaprzysiężeniem przez króla. Na niewiele zdało się sklecenie o poranku większości potrzebnej do uzyskania votum zaufania, skoro po południu przewodnicząca Szwedzkiej Socjaldemokratycznej Partii Robotniczej, największego ugrupowania w rozdrobnionym Riksdagu, nie zdołała przeforsować propozycji budżetu. A sama, jako dotychczasowa minister finansów, go zaprojektowała. Przeszedł natomiast projekt opozycji, przygotowany m.in. z udziałem antyimigranckich i eurosceptycznych Szwedzkich Demokratów. Koalicja rozsypała się, gdy wyszli z niej Zieloni, niemający ochoty na wykonywanie ustawy budżetowej współautorstwa skrajnej prawicy. To było w środę. W następny poniedziałek znów utkano większość, ale tym razem Andersson stanęła na czele jednopartyjnego i mniejszościowego gabinetu. Z jednej strony rząd przy każdym głosowaniu będzie zależał od humorów innych ugrupowań, z drugiej sytuacja będzie bardziej przejrzysta, bo brak partnerów oddala ryzyko rozpadu koalicji.
Szwecja nie jest jedyną demokracją mającą przewlekły problem z wyłonieniem klarownej większości rządowej. Izrael potrzebował do tego czterech wyborów parlamentarnych w ciągu dwóch lat, tylko w tym roku Bułgarzy głosowali trzykrotnie, Rumunia ma dziesiątego premiera w ciągu dekady. Został nim właśnie Nicolae Ciucă, emerytowany generał, były szef sztabu generalnego i były minister obrony. Ma godzić ogień z wodą, jego ministrami będą politycy poróżnionych dotąd ugrupowań – socjaldemokratów, liberałów i mniejszości węgierskiej. Spekuluje się, że niedoświadczony politycznie Ciucă nie wytrzyma nawet roku. Tym bardziej że oprócz chronicznych rumuńskich kryzysów będzie się mierzył z nowymi – zdrowotnym, bo Rumuni szczepią się niechętnie, i energetycznym, na tle drożyzny paliw.