Zło dobrych ludzi. Zygmunt Bauman nadal daje nam drogowskazy

Pięć lat po śmierci Zygmunt Bauman wciąż opowiada nam o świecie za oknem, na wschodniej granicy, na Morzu Śródziemnym. Ma też coś do powiedzenia o Amazonii, niszczeniu planety i o ludzkiej zbiorowej ślepocie.

Avra Fialas/MSF/Reuters Bauman nazywał uchodźców „posłańcami złej nowiny”. Analizował, dlaczego tylu Europejczyków czuje do nich niechęć. Uważał, że przypominają nam, uśpionym dobrobytem i spokojem, o kruchości egzystencji i nietrwałości wygodnego życia.

Gdy blisko dekadę temu pisałem książkę poświęconą zbrodniom wielkiego biznesu eksploatującego bogactwa naturalne w Amazonii i Andach – chodzi zarówno o zbrodnie na ludziach, jak i przeciw środowisku naturalnemu – szukałem ogólniejszej refleksji, która pomogłaby przekazać coś, co wykracza poza możliwości gatunkowe reportażu.

Z odsieczą przyszły książki, teksty i rozmowy Zygmunta Baumana, zmarłego dokładnie pięć lat temu wybitnego socjologa, filozofa, humanisty. Wśród oceanu refleksji, który tworzy kilkadziesiąt tomów jego rozpraw i esejów, do najważniejszych należy ta, w której wyjaśniał mechanizmy działania „łańcucha pokarmowego” nowoczesnego społeczeństwa.