W 40. rocznicę depenalizacji homoseksualizmu Francja zacznie karać za „leczenie z homoseksualizmu”. Terapia konwersyjna, inaczej reparatywna, próbująca zmienić orientację seksualną albo postrzeganie własnej płci, została uznana za przestępstwo i wpisana do Kodeksu karnego (pod groźbą 2 lat więzienia i 30 tys. euro kary). Stosowne prawo, za którym stoi rządząca Republika Naprzód (LREM), Zgromadzenie Narodowe przyjęło jednogłośnie, a Senat olbrzymią większością, zaś prezydent Macron skwitował tweetem, że „bycie sobą to nie jest zbrodnia, nie ma tu czego leczyć”. Projektodawczyni Laurence Vanceunebrock tłumaczy, że istnieją rozmaite cząstkowe rozwiązania prawne, ale chodziło o czytelny sygnał: zmuszanie do konwersji to przestępstwo. Łatwiej je będzie teraz ująć w statystykach, bo dotychczasowe są zbyt ogólne: wiele tu rozgrywa się dyskrecjonalnie, w szarej strefie.
Zabiegi konwersyjne są zróżnicowane, osoby LGBT „leczy się”, stosując terapię hormonalną i sterydy, psychoterapię i elektrowstrząsy, egzorcyzmy i liczne odmiany prania mózgu. Idea narodziła się pod koniec lat 70. XX w. w USA i rozpełzła po Europie. Nie ma naukowych potwierdzeń skuteczności tych metod (z tą tezą ich zwolennicy polemizują), za to bywają bardzo szkodliwe, z próbami samobójczymi łącznie. Rzecz często dotyczy młodych, ulegających presji rodziny. Francuskie rozwiązania są pionierskie, przyjęły je już Kanada, Brazylia, Ekwador, a w Europie Malta, Albania, lokalnie Hiszpania i Niemcy w przypadku nieletnich.
Rzecz jasna nowy zapis z dnia na dzień niewiele zmieni, a „uzdrawiacze”, zwłaszcza kościelni, zejdą do głębszego podziemia. Ale otwierają się możliwości stosowania drogi prawnej. Co w przypadku #MeToo przyniosło rewolucję.