Po długiej chorobie w wieku 94 lat zmarł kardynał Angelo Sodano. Przez ponad 20 lat sprawował najważniejsze funkcje w Kościele katolickim – najpierw jako sekretarz stanu (1991–2006), czyli w praktyce premier i szef MSZ Watykanu w jednym, a później dziekan Kolegium kardynalskiego (2005–19), które wybiera papieży. W ostatnich latach pontyfikatu schorowanego Jana Pawła II (Polak mówił o nim jako o „najważniejszym i najdroższym współpracowniku”) stał na czele wąskiej grupy purpuratów, którzy de facto kierowali Stolicą Apostolską.
Sodano był Włochem, pochodził z bogatej piemonckiej rodziny z dużymi wpływami politycznymi. Zaraz po seminarium wstąpił do watykańskiej dyplomacji. W 1977 r. papież Paweł VI wysłał go do Chile rządzonego wówczas przez Augusto Pinocheta. Według obrońców Sodano sprzeciwiał się zbrodniczym praktykom reżimu. Według krytyków doskonale dogadywał się z Pinochetem. W Chile zaprzyjaźnił się też z księdzem Marcialem Macielem Degollado, założycielem Legionu Chrystusa i seryjnym przestępcą seksualnym, wykorzystującym głównie dzieci i młodych seminarzystów. Sodano bronił go niemal do śmierci.
Jako twardy antykomunista świetnie dogadywał się z Janem Pawłem II, co zaważyło na jego przyszłej karierze. Gdy w latach 90. wrócił do Watykanu – już jako sekretarz stanu – zyskał silną pozycję międzynarodową, m.in. brał udział z negocjacjach kończących wojnę domową na Bałkanach, ostro sprzeciwiał się amerykańskiej inwazji na Irak w 2003 r. Jednocześnie w samym Watykanie blokował kolejne śledztwa w sprawie przestępstw seksualnych księży, wielokrotnie atakował ich ofiary za „rozsiewanie plotek”. O jego fatalnej roli dużo wiedział kardynał Joseph Ratzinger, ówczesny szef Kongregacji Nauki Wiary – rok po tym, gdy został papieżem Benedyktem XVI, pozbawił Sodano funkcji sekretarza stanu.