Ukraińcy wciąż nie chcą ustąpić, ale rozkaz opuszczenia Bachmutu może paść w każdej chwili. Nie bardzo jest czego bronić, mimo że w gruzach wciąż koczują nieliczni mieszkańcy niegdyś 80-tysięcznego miasta. Po zburzeniu, najpierw przez Ukraińców, a potem Rosjan, dwóch ostatnich mostów dowożenie broni, amunicji, żywności i leków jest coraz większym problemem. Najcenniejsze jest życie najdzielniejszych żołnierzy. To nie miał być i nie jest drugi Mariupol. Broniące się oddziały wystarczająco długo nie pozwalały zamknąć szczypiec rosyjskiego okrążenia. Nawet jeśli Ukraińcy ostatecznie wyjdą z Bachmutu, wcale nie będą wychodzić przegrani.
Obrona miasta stała się bitwą na fizyczne wyniszczenie, zginąć miało jak najwięcej Rosjan – wagnerowców, armii regularnej czy kogokolwiek pchają tam na front. Trwająca osiem miesięcy walka zmieniła krajobraz w księżycowy. Podziurawiona kraterami, zmielona pociskami i przeorana gąsienicami wozów ziemia, ruiny budynków. To jak koloryzowane zdjęcia z powstania warszawskiego, tylko broń współczesna. W dziurze po oknie karabin maszynowy, obok butelka mleka i puszka red bulla. Wróg jest o kilkadziesiąt metrów, na odległość strzału. Przesunięcie pozycji o metr może kosztować życie.
Im dłużej trwa nowa faza walk o Donbas, tym trudniej nazywać ją ofensywą. Rosjanie rozbijają się o okopy i zasadzki ukraińskiej obrony. Ostatnie tygodnie to najbardziej krwawa kampania zbrojna XXI w. Od końca grudnia, według ukraińskich danych, Rosjanie stracili ponad 50 tys. żołnierzy. To jedna trzecia ogółu poległych, zaginionych i ciężko rannych w całej wojnie. Nawet 500–700 żołnierzy na dobę, większość pod Bachmutem.
Na drugim końcu donbaskiego frontu, pod Wuhłedarem, walka jest bardziej dynamiczna, ale z podobnymi skutkami. W trwających trzy tygodnie potyczkach oddziałów pancernych i zmechanizowanych Rosja miała stracić całą brygadę – 130 czołgów i bojowych wozów piechoty.