W tych słowach pobrzmiewał kolonialny sentyment rodem z PRL, wtedy z ambasadą radziecką, teraz amerykańską w roli głównej.
O władzy PiS mówi się czasami, że Jarosław Kaczyński obawia się jedynie „ulicy i Waszyngtonu”, czyli masowych demonstracji i wyrazów troski o praworządność dobiegających z USA. Rzeczywiście Kaczyński do tej pory tylko dwa razy się cofnął w swoich zapędach: raz przed protestującymi kobietami i raz, kiedy Amerykanie na serio zaniepokoili się możliwością przejęcia TVN.
Opozycja demokratyczna poszukuje z kolei w Ameryce uznania i poparcia dla swoich zmagań o praworządność. Waszyngton wzdraga się przed politycznymi ingerencjami, ale pilnuje swoich interesów: geostrategicznego, obronnego i biznesowego w Polsce. Sprzyja im w oczywisty sposób jednoznaczna transatlantycka i proamerykańska orientacja polskich rządów. Po 2015 r. ta postawa się niekorzystnie zniuansowała, a od czasu do czasu dochodzi do zaskakujących kryzysów. Jak obecnie w przypadku komisji weryfikacyjnej ds. rosyjskich wpływów, sądu kapturowego PiS.
A już było tak dobrze. Amerykanie skoncentrowali swoją uwagę na Europie Wschodniej z powodu wojny w Ukrainie. Wstawili do Polski swoje oddziały wojskowe, otworzyli w Rzeszowie wielką bazę przerzutową, a prezydent Joe Biden dwukrotnie odwiedził Warszawę. Andrzej Duda przez cały rok mógł się czuć jak herold wolnego świata, pozdrawiający przejeżdżających tłumnie przez Rzeszów do Kijowa amerykańskich sekretarzy, kongresmenów i dziennikarzy. Wzrostowi amerykańskiego zainteresowania towarzyszyły zakupy sprzętu wojskowego, odżyły też projekty współpracy energetycznej, atomowej i ostatnio w dziedzinie produkcji układów elektronicznych.
Władzę PiS pieściły artykuły w „New York Timesie” i „Politico”, o nas jako wschodzącym mocarstwie europejskim, nieco na wyrost zapowiadające przesunięcie siły ciężkości z Niemiec na Polskę.