Taką decyzję ogłosił właśnie belgijski Trybunał Konstytucyjny, a całą sprawę dorosłym udało się bardzo zagmatwać. Na początku najmłodsi wyborcy, którzy chcieliby zagłosować, mieli się dopisywać do list, tak jak np. unijni cudzoziemcy mieszkający w Belgii. Pomysł okazał się niekonstytucyjny, bo podważał zasadę równości praw. Zatem wycofano się z dopisywania, ale wprowadzono zasadę dobrowolności: wszyscy młodzi będą na listach, ale ten pierwszy raz niech głosują, jeśli chcą. Tu po raz kolejny wkroczył Trybunał i orzekł, że obowiązek uczestnictwa w wyborach (ustanowiony w 1893 r.) musi dotyczyć wszystkich, niezależnie od wieku. W ten sposób z sympatycznego zaproszenia do zaangażowania się w sprawy Unii wyszedł dodatkowy obowiązek. Żeby ratować sytuację, minister sprawiedliwości Paul Van Tigchelt zapowiedział, że w przypadku tej grupy odstąpi się od stosowania kar. Za absencję wyborczą grozi od 100 do 250 euro, ale w praktyce i tak zapis nie jest egzekwowany (w poprzednich eurowyborach absencja wyniosła 17 proc.). Ładna to lekcja konsekwencji. W dodatku aby uczestniczyć w odbywanych w tym samym czasie wyborach na szczeblu lokalnym i federalnym, trzeba mieć po staremu skończone 18 lat.
Eurowiek wyborczy obniżono do 16 lat jeszcze w Niemczech, Austrii i na Malcie, a w Grecji – do 17 lat. W sumie ta najmłodsza grupa stanowić będzie 2 mln wśród 366 mln eurowyborców. Na masę niewiele, ale chodzi o symbol. Unia chce ich zachęcić do aktywności, bo dotychczas w przedziale 18–25 lat osiągana jest najniższa frekwencja. Unia chciałaby też skoordynować minimalny wiek głosowania, ale na razie każdy z 27 krajów członkowskich decyduje po swojemu. To z kolei pierwsza lekcja o stanie unijnej integracji.