Gabinet okulisty

Baszar al-Assad miał być lekarzem - jest prezydentem Syrii. Wybrany w maju tego roku na drugą siedmioletnią kadencję uzyskał ponad 97 proc. głosów. Jego minister spraw wewnętrznych Bassam Abdel Madżed uznał ten wynik za 'dowód dojrzałości społeczeństwa syryjskiego i świadectwo prawdziwej demokracji'.

Dyplom ukończenia medycyny na Uniwersytecie Damasceńskim oraz świadectwa praktyki w szpitalach londyńskich sugerowały, że Baszar zostanie lekarzem okulistą. Został jednak przewodniczącym rządzącej partii Baas (partia socjalistycznego odrodzenia arabskiego), a tym samym dyktatorem w państwie, w którym od dziesiątków lat mamy do czynienia z faktycznym systemem jednopartyjnym. Władza wpadła w ręce Baszara przez przypadek – a właściwie przez wypadek. W 1994 r. w katastrofie samochodowej zginął jego starszy brat Basil. Tata Hafez al-Assad (pięć prezydenckich kadencji!) wyznaczył Basila na swego następcę. Jego niespodziewana śmierć otworzyła przed doktorem Baszarem, wysłanym natychmiast do szkoły oficerskiej, pałace prezydenckie w Damaszku i w Latakiji. Najwyższego stanowiska w kraju nie można przecież powierzyć obcemu.

Baszar, podobnie jak ojciec, szczególnym pietyzmem otacza więzy rodzinne. Jego wuj Dżamil al-Assad pełni funkcję regionalnego dowódcy milicji; drugi wuj – Madżd al-Assad – dowodzi gwardią prezydencką; Adnan al-Assad, kuzyn ojca, stoi na czele jednostek komandosów w Damaszku; generał Adnan Machluf, kuzyn matki, trzyma w garści gwardię republikańską; generał Asef Szawgat, szwagier, jest szefem wywiadu wojskowego, a jego żona Bushra al-Assad postrzegana jest jako mózg polityczny Syrii. Jedyna wpływowa osoba spoza najbliższego kręgu rodzinnego to wierny jak pies wieloletni minister spraw zagranicznych, obecnie wiceprezydent, Faruk al-Szaraa.

W takim otoczeniu Baszar al-Assad może rządzić silną ręką bez obawy, że ktoś wbije mu nóż w plecy. Mimo trudnej sytuacji materialnej 19 mln Syryjczyków, z których większość żyje w nędzy, nie zagraża stabilności reżimu.