Wygrana Obamy oznacza też ostre przesunięcie amerykańskiego wahadła na lewo. Umocniona demokratyczna większość w Kongresie pozwoli mu na przeforsowanie daleko idących zmian. Pójdą one w kierunku redystrybucji majątku narodowego na rzecz wyrównania ogromnych rozpiętości dochodów. Wskazują na to plany podwyżek podatków od najzamożniejszych i od zysków kapitałowych, oraz powszechnych ubezpieczeń zdrowotnych. Kapitalizm a la Obama będzie miał bardziej ludzką twarz. Jego wyborcy - wykształcone elity, mniejszości rasowo-etniczne, kobiety - chcą silniejszej osłony socjalnej. Nie można jednak oczekiwać zastąpienia amerykańskiego modelu modelem europejskim, gdyż Amerykanie za bardzo wierzą w rynek i indywidualną odpowiedzialność.
Rewolucyjne zmiany wewnętrzne uniemożliwia poza tym zła sytuacja ekonomiczna, a głównie ogromnie powiększony w wyniku ostatniego kryzysu deficyt i dług publiczny. Doradzający Obamie umiarkowani ekonomiści, jak Paul Volcker i Lawrence Summers, nie dopuszczą do zrujnowania gospodarki. Amerykę czeka okres zaciśnięcia pasa, co może rozczarować tych, którzy pokładają w Obamie nadzieje co do rewindykacji społecznych. Nie ma on wielkiego pola manewru.
Przed jeszcze trudniejszym zadaniem stanie na arenie międzynarodowej. Dzięki jego wyborowi, Ameryka zyska sympatię świata i poprawi w jego oczach swą reputację. Nie spodziewajmy się jednak, że automatycznie ułatwi mu to dyplomację prowadzącą do rozwiązania konfliktu z Iranem albo pokoju na Bliskim Wschodzie. Można raczej przewidywać, że zaprzysiężeni wrogowie Wielkiego Szatana, czy Yankee Imperialismo, bezwględnie przetestują młodego prezydenta, jak przed laty J.F.Kennedy'ego, prowokując nowe kryzysy. Uwikłaną w dwie wojny Amerykę czeka bardzo trudny rok.