Mówca. Mowa. Mikrofon. Pusta scena. Oraz - nie pożałowano pieniędzy - szklanka wody. Jako wieczorna rozrywka nie wygląda to imponująco: zdecydowanie nie jest to widowisko w stylu koncertu Bruce'a Springsteena. Ale gdy minionej zimy Malcolm Gladwell, dziennikarz z Manhattanu, pojawił się z zamiarem wygłoszenia monologu w Lyceum - londyńskim teatrze, w którym grywał zespół Led Zeppelin, a teraz wystawiany jest musical „Król Lew" - dwa razy przyciągnął komplet publiczności. Mimo przenikliwego listopadowego zimna ustawiły się długie kolejki i pierwszy show trzeba było opóźnić o pół godziny, by mogło wcisnąć się jak najwięcej chętnych. Sprzedano wszystkie cztery tysiące biletów, w cenie do 25 funtów.
Co widzowie dostali za swoje pieniądze? Gladwell nie jest komikiem scenicznym, nie posiadł całej bożej mądrości, nie powie wam, jak zarobić miliony, kupując mieszkanie na wynajem. Były dziennikarz biznesowy, niski i chudy, z bujną fryzurą afro, gestykuluje tak, jakby chciał uciec przed niewidzialną siatką na motyle, i lubi poruszać tak ważkie tematy jak doskonały sos do makaronu (w Google można znaleźć wideo, jest świetne).
W tamten zimowy wieczór mówił nieco ponad godzinę - o wypadkach lotniczych. Nie było projekcji wideo, nie zaplanowano pytań i odpowiedzi, a temat był niespecjalnie zabawny. Jednak Gladwellowi się udało - tak bardzo, że wraca do Wielkiej Brytanii na minitournée z taką liczbą występów, od Liverpoolu po Brighton, że ich lista może wypełnić tył koncertowego t-shirtu. - Są setki ludzi takich jak ja - mówi Gladwell.
Dziesięć lat temu naukowcy, eksperci polityczni lub pisarze swoje wspaniałe pomysły mogli publikować w książkach lub artykułach, dziś ruszają w trasę i o nich opowiadają - podczas wykładów, dyskusji i wieczorów autorskich.