Jerzy Pilch: Miłość zawsze odbiera wolność. Doskonała jest tylko tęsknota
Justyna Sobolewska: – Będziemy rozmawiać o dziwkach czy o chorobie?
Jerzy Pilch: – I o tym, i o tym.
Bohater pana nowej minipowieści „Zuza albo czas oddalenia” zakochuje się w prostytutce. Mam wrażenie, że pan idealizuje ten zawód, że one tak z radością i przyjemnością...
Miłość idealizuje obiekt. Nie opisuję za szczegółowo tego, co nazywam miłością, wystarczająco mocno opisuję zachwyt. Nie ma miłości bez zachwytu, ale zachwyt bez miłości może być. Nie muszę rozstrzygać, na ile bohater się myli. Tego rodzaju oś fabularną mamy choćby u Marqueza w „Rzeczy o mych smutnych dziwkach”, gdzie bohater postanawia uczcić 90 urodziny szaloną nocą z dziewicą. Lubię szczególnie ten epizod, kiedy on się starannie przygotowuje, kąpie, czesze, zakłada garnitur, ale dba, żeby to wszystko było w dyskrecji.
No i przechodzi obok zakładu fryzjerskiego, a fryzjer krzyczy: „Miłego dymania, dziadku”. Jego popłoch jest dobrze uchwycony. No i Llosa, który napisał zdanie, które mnie zezłościło: „Kto przy zdrowych zmysłach zakochuje się w kurwie?!”. A dlaczego nie? W ogóle wydaje mi się, że osobność tego fachu jest oczywista, ale przesadzona. Jak wszędzie, część niewiast uprawia go z rozpaczy, żeby było co włożyć do garnka i żeby było na komunię dla dziecka, a część z pasją i upodobaniem, i wtedy to jest rodzaj twórczości. A że dochodowej? To się zdarza, że twórczość jest dochodowa, że one są natchnione.
Mieszka pan na Hożej, przy warszawskim „pigalaku”. Te panie z Poznańskiej są takie natchnione?
Mam do nich sympatię, nie są skrępowane. Przechodziłem wiele razy, przyspieszałem, bo były zmysłowe mrugnięcia i cmoknięcia.