PAWEŁ WALEWSKI: – Czy ktoś, kogo boli kręgosłup, powinien najpierw szukać porady u lekarza, czy też lepiej od razu zapisać się na wizytę u fizjoterapeuty?
ZBIGNIEW WROŃSKI: – W publicznej służbie zdrowia pacjent musi najpierw zgłosić się do lekarza rodzinnego. Zresztą najważniejsze jest ustalenie, czy u źródeł dolegliwości nie tkwi poważniejsza patologia, bo wtedy chory powinien otrzymać od lekarza pierwszego kontaktu skierowanie do innego specjalisty, na przykład neurochirurga. Jeśli okaże się, że problem nie jest poważny – nie ma nasilonych objawów neurologicznych, czyli mamy do czynienia z tzw. niespecyficznym bólem krzyża lub pleców, które zdarzają się u 90–95 proc. osób, to takiego pacjenta można odesłać bezpośrednio na fizjoterapię. W prywatnej służbie zdrowia pacjent ma prawo zgłosić się do niego bezpośrednio i nie potrzebuje skierowania od lekarza.
A jeśli kogoś bolą plecy, bo poślizgnął się i upadł na lodzie?
Wszystko zależy od tego, jak mocno cierpi. Od fizjoterapeuty nie można otrzymać skierowania ani na zdjęcie RTG, ani rezonans magnetyczny. Więc jeżeli nasilenie bólu jest duże i podejrzewamy złamanie, to lepiej żeby najpierw poszedł do ortopedy lub neurochirurga. Ale warto pamiętać, że nie przy każdym upadku się łamiemy. I w wielu krajach, gdzie fizjoterapeuta traktowany jest na równi z lekarzem pierwszego kontaktu, wpływa to korzystnie na obniżenie kosztów i wcale nie pogarsza sytuacji pacjentów. Co więcej, żeby stwierdzić, czy doszło do złamania, wystarczy nieraz zebrać skrupulatny wywiad i przeprowadzić krótkie badanie fizykalne. Rentgen jest czasem tylko po to, by potwierdzić lub wykluczyć hipotezę odnośnie do postawionej wcześniej diagnozy.
Aby zapobiec przeoczeniu ciężkich stanów, wprowadzono w fizjoterapii tzw.