• Tresura czy wychowanie – który sposób uczenia psa jest właściwy?
Tresura kojarzy się z cyrkiem – z tym, że przymusza się zwierzę do konkretnych zachowań za pomocą komend. Zatem zdecydowanie wychowanie. Oznacza ono założenie, że zwierzę uczy się cały czas. Oraz że nie robi się tego po to, żeby było karne i posłuszne, tylko żeby było spokojne i bezpieczne. Człowiek powinien dbać o to, żeby pies czuł się na co dzień dobrze, więc i metody szkoleniowe powinny być oparte na technikach, które sprawiają, że pies odczuwa przyjemność ze współpracy z opiekunem, przez co zacieśnia się ich więź. Słowem: wychowanie oznacza coś więcej niż tylko nauka konkretnych zachowań.
Empatia jest w życiu z psem bardzo ważna (zresztą najlepsi behawioryści to osoby, które mają z nimi dobry feeling). On odczuwa emocje bardzo podobne jak człowiek, ale na jego zachowanie nie można patrzeć pod ludzkim kątem. Przykład: po sieci krąży mnóstwo zdjęć, na których psy zdaniem internautów się uśmiechają. Tymczasem tylko jeden na pięć obrazków przedstawia zrelaksowane, wyluzowane i zadowolone zwierzę. Kiedy pies jest zestresowany, ma zmrużone oczy, skulone uszy i pysk rozchylony tak, że napięte są kąciki warg. Żeby to był objaw radości, musi mieć rozluźnione ciało.
• Na czym polega behawiorystyka?
To zestaw technik pracy z psami, opartych na aktualnej wiedzy z dziedziny biologii, etologii i psychologii. Kilkadziesiąt lat temu więcej wiadomo było o pantofelkach, pierwotniakach niż o psach i postrzegano ten gatunek – mimo udomowienia – jako dziki, więc traktowano musztrowo. Panowało przekonanie, że trzeba psa ustawić równo w szeregu, żeby wiedział, kto go dominuje. Dziś wiadomo, że takie działanie jest niewłaściwe, że psa trzeba wychowywać tak, jak wychowuje się dzieci.